Δες, αυτοί που λένε πως σ' αγαπάνε κ πως σε νοιάζονται, σε κατηγορούν για δικά τους λάθη, σου φυτεύουν απανωτές σφαίρες στην καρδιά, με ατσάλινη φωνή, παγωμένο βλέμμα και παραπονούμενοι κι άλλοι, που δεν σε ξέρουν καλά καλά, που δε σε νοιάζονται, είναι εκεί, σ' ακούν υπομονετικά για ώρες, προσπαθούν να σε κάνουν να γελάσεις, σου δίνουν χωρίς να ζητούν, ούτε παίρνουν τίποτα πίσω, ούτε καν καλή παρέα. Μόνο είναι εκεί να μοιράζεσαι τον πόνο σου, όσο μπορείς να τον χωρέσεις στα λόγια. Πώς να χωρέσει...
Οι ξένοι φίλοι, τελικά, ίσως είναι οι καλύτεροι.
Περνούν οι ώρες, οι μέρες και δεν τις βλέπω. Δεν τις νοιώθω. Ξημερώνει, βραδιάζει, δεν αλλάζει τίποτα. Μόνιμα ένα έντονο σφίξιμο στο στήθος, δε μ' αφήνει ν' ανασάνω. Θέλω ν' ανασάνω. Δεν μπορώ καν να κλάψω. Ποιός; Εγώ, που είχα μια ζωή το δάκρυ στην άκρη των ματιών μου. Μηχανικά σηκώνομαι το πρωί απ' το κρεββάτι, μηχανικά κάνω τα πάντα. Λυπάμαι για όσους περιμένουν από μένα. Συγγνώμη, μ' αλήθεια δεν μπορώ.
Νομίζω πέφτω σε κατάθλιψη. Ξέρω πως είναι. Βλέπω πως είναι, χρόνια, σε κοντινό μου πρόσωπο. Δε θέλω να πρέπει να χαπακώνομαι για να ζήσω μισή ζωή. Δε θέλω.
Έχω τρομάξει. Πού είναι αυτά που θέλω; Πού είναι η χαρά μου; Πού είναι η δύναμή μου;
Χαρά...μου ακούγεται ξένη ακόμα κι η λέξη.
Θέλω να κλειστώ σ' ένα κουκούλι, να μη μ' αγγίζει τίποτα. Δεν αντέχω ήδη κι έχω τόσο δρόμο ακόμα μπροστά μου. Πώς;
Πώς;;
Φίλε, δε θα το δεις ποτέ αυτό, αλλά να ξέρεις, σου χρωστάω ένα χαμόγελο όταν μπορέσω. Αν μπορέσω...
Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Ματάκια μου γλυκά οι ξένοι φίλοι (άντρες) είναι εκεί για να πάρουν. Πως τα λες εσύ αυτά φαίνεσαι έξυπνο κορίτσι.
Θέλεις ανάσες. Χμ θα σου πρότεινα να σου δώσω την δική μου με ένα φιλί αλλά φοβάμαι ότι θα γυρίσεις από την άλλη. Φαίνεται ότι έχεις τσιμπηθεί.
Το χαμόγελο να το δώσεις σε αυτόν που θέλει να γίνει το κουκούλι σου να σε προστατέψει. Ή καλύτερα να γίνεις εσύ το δικό του για να παραμένει μέσα σου. Γιατί το χαμόγελό σου είναι γι' αυτόν που το βλέπει μοναδικό. Γι' αυτόν που χάνεται από αυτό. Και αυτός δεν είναι φίλος σου. Είναι αυτός που σε μισεί και σε αγαπά. Είναι αυτός που πονά και κλαίει για σένα. Είναι αυτός που σε λατρεύει. Αν πουθενά τον δεις να σου χαμογελά ή να δακρίζει για σένα δώσε του το χαμόγελό σου και αυτός θα καταλάβει. Ως τότε στέρησέ του το. Αλλά μην το μοιράζεις άσκοπα.
Δημοσίευση σχολίου