Μια βόλτα. Ανάμεσα στις ψηλές πολυκατοικίες. Εκεί που βασιλεύουν οι σκιές. Με τη σκέψη άδεια. Με την καρδιά γεμάτη. Με έναν κόμπο στον λαιμό. Με την αναμονή πλάι μου κι ας μην ακούω τα βήματά της. Την αναμονή του απόλυτου. Με τη γλυκιά γεύση των αναμνήσεων στην άκρη της γλώσσας μου. Με το τοπίο ν΄ αλλάζει συνεχώς, μα πάντα ίδιο. Με τις αναμνήσεις να χτυπά η μια την άλλη στη βιασύνη τους να φτάσουν στα μάτια μου.
Εικόνες... Ενα παιδάκι σ' ένα κίτρινο ποδήλατο. Οι μεγάλοι προβολείς ενός φορτηγού. Ένα ζευγαράκι φιλιέται σε μια γωνιά. Γαλάζια μπαλκόνια. Μια βιαστική κυρία με δύο σακκούλες, μία στο κάθε χέρι. Ξένοι.
Τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει. Πώς φεύγει ο χρόνος... σαν το νερό, δεν μπορείς να τον κρατήσεις μεσ' τις χούφτες σου. Μόνο τον αγγίζεις και τον βλέπεις να κυλά ανάμεσα στα δάχτυλά σου και να χάνεται. Μια στιγμή. Όλα είναι μια στιγμή. Όλα. Όσα πρόλαβες. Όλη η ζωή.
Πόσα θα ήθελα να είχα πει Θεέ μου... Πόσα θα ήθελα να μπορούσα να πω. Φοβάμαι.
ΦΟΒΑΜΑΙ!
Μια σταγόνα. Κυλά στο πρόσωπό μου. Δειλό χαμόγελο. Ακολουθούν κι άλλες... κι άλλες. Σταματώ και κοιτάζω τον ουρανό. Τις αισθάνομαι, κάθε μια διαφορετικό βάρος, άλλη αποστολή. Ανοίγω το παλτό, ανοίγω τα χέρια μου, ανοίγω το είναι μου. Μένω ακίνητη, τα μάτια καρφωμένα στον ουρανό. Τα μαλλιά μου υγρά, τα ρούχα μου το ίδιο. Τις νοιώθω μέχρι το μεδούλι. Να ξεπλένουν τους φόβους, τη λύπη, να παίρνουν, φεύγοντας, μαζί τους κάθε σκιά. Η βροχή δυναμώνει, μαζί μεγαλώνει και το χαμόγελό μου, μέχρι που γίνεται ένα δυνατό γέλιο. Γέλα ψυχή μου! Είναι η δική σου στιγμή!
Απόψε θα πλαγιάσω κάτω από ένα λυπημένο σύννεφο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου