Καλό χρυσό το συναίσθημα, αλλά όχι και το πόσο ανόητο μπορεί να σε κάνει. Σε φτάνει στο σημείο να αφήνεις να προσβάλλουν την νοημοσύνη σου κι όχι μόνο αυτό, αλλά να την προσβάλλεις κι εσύ ο ίδιος, ψήνοντας τον εαυτό σου πως αυτά που είναι, δεν είναι αυτά που είναι, αλλά αυτά που θα ήθελες να είναι!
Η ελπίδα, λένε, πεθαίνει τελευταία. Και γιατί δηλαδή να πεθάνει τελευταία; Γιατί να μην πάει μια ώρα αρχύτερα να γλυτώσουμε κι εμείς την ταλαιπωρία; Εε; Αυτή θα μας θάψει δηλαδή; Και καλά να είναι η ελπίδα όντως ζωντανή...αλλά να κοτσάρεις μια μούμια, πεθαμένη 1000 φορές και να την κοιτάς "ελπίζοντας"....πάει πολύ. Ακόμα και για μένα, πάει πολύ. Όχι, δεν επιτρέπω σε καμιά μούμια να με θάψει! Την θάβω εγώ!
Καθαρίσαμε με το ένα μέτωπο. Και τώρα πάμε στα δύσκολα. Εκεί που πραγματικά χρειάζεται ελπίδα, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει....
1 σχόλιο:
Τα όμορφα μονοπάτια να βρεις εύχομαι με όλη μου την καρδιά. Είναι πολύ σωστό οι μούμιες να μένουν πίσω. Απλά πρέπει να ξέρουμε να βλέπουμε ποιές είναι αυτές.
Δημοσίευση σχολίου