Ερχόμαστε σ' αυτή τη ζωή για να την παλέψουμε. Να παλέψουμε για όλα όσα θέλουμε να έχουμε, ν' απολαμβάνουμε. Κάποιοι βρίσκουν τον τρόπο, κάποιοι όχι. Κάποιοι βρίσκουν τη δύναμη, κάποιοι όχι. Κάποιοι έχουν πιάσει το νόημα, κάποιοι όχι.
Η πάλη για ό,τι θέλει κανείς να έχει στη ζωή του, για ό,τι τον κάνει να νοιώθει γαλήνη, ηρεμία, ευτυχία, δεν είναι εύκολο πράγμα. Σε ορισμένους τα πράγματα έρχονται ευκολότερα απ' ό,τι σε άλλους. Μα όπως και να 'χει, το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο απόκτημα, θέλει δουλειά, θέλει πόνο, θέλει θυσίες.
Πόσοι έχουν όλα όσα θέλουν, επειδή απλά τους χαρίστηκαν; Κι αν σου χαρίζεται κάτι, πόσο τελικά μπορείς να το εκτιμήσεις; Πώς μπορείς να εκτιμήσεις κάτι που θεωρείς δεδομένο; Που δε χρειάστηκε ν' αγωνιστείς γι' αυτό; Αυτό που δεν έχει τίμημα, δεν έχει κι αξία.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι μίζερη. Κοινοτοπία, μα πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που προσπαθώ να μην ξεχνώ. Μου καρφώνεται στο μυαλό και με συνεφέρει, κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να πνίγεται στη μιζέρια του. Βέβαια, δεν είναι πάντα εύκολο να κοιτάζεις το μέλλον με αισιοδοξία. Ορισμένες φορές είναι μάλιστα εξαιρετικά δύσκολο. Το θέλω όμως. Θέλω κάθε "αύριο", να είναι καλύτερο απ' το κάθε "χτες".
Καμιά φορά, το τοπίο θολώνει και χάνεις το δρόμο. Από ένα γεγονός, από ένα συναίσθημα, από έναν άνθρωπο... Δεν μπορείς να δεις καθαρά τι πραγματικά είναι αυτό που θα σου φέρει την ηρεμία και την ευτυχία που ζητάς. Και προσπαθείς, παλεύεις να τη φτάσεις, να την φτιάξεις, να την αγγίξεις, χωρίς να καταλαβαίνεις πως περπατάς σε λάθος μονοπάτι και πως ακολουθώντας το, δε θα τη βρεις ποτέ. Αγγίζεις ένα χέρι και αισθάνεσαι, νομίζεις πως αγγίζεις την ευτυχία. Και προχωράς, ουσιαστικά στα τυφλά, βλέποντας μόνο την εικόνα αυτού που θέλεις να έχεις και αγνοώντας την πραγματικότητα. Ίσως επειδή με το πραγματικό απλά υπάρχουμε, ενώ με το ιδανικό πραγματικά ζούμε.
Η ζωή μας, η ευτυχία μας, η πάλη μας, δεν εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από μας σ' όλη τους τη διάρκεια. Συναντάμε ανθρώπους, βιώνουμε καταστάσεις, αλλάζουμε τους μικρούς στόχους ή ακόμα και κομμάτια του εαυτού μας, με σκοπό να ενσωματώσουμε όλα τα νέα δεδομένα, χωρίς να χαθεί ο τελικός στόχος, το ίδιο το ταξίδι, που είναι η ευτυχία. Δυστυχώς, δε μπορεί να χωρέσει όλους και όλα. Κάποια, κάποιοι, πρέπει να μείνουν πίσω. Δυστυχώς, στον στόχο μπορείς να προχωρήσεις, μόνο αν το περιβάλλον σου τον μοιράζεται μαζί σου, αν το θέλει, αν σε βοηθά, αν το ευνοεί.
Είναι λάθος να εξαρτούμε την ευτυχία μας από οποιονδήποτε, εκτός τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι άλλοι δεν είναι πάντα αυτοί που θέλουμε, αυτοί που χρειαζόμαστε, αυτοί που μπορούν να μας συντροφέψουν στο ταξίδι κι ας έχουμε πιστέψει το αντίθετο. Διότι για να συμπορευτούμε αρμονικά, δεν αρκεί να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον, πρέπει μαζί, να κοιτάζουμε προς το ίδιο σημείο. Και, ναι, ο στόχος μπορεί να είναι ο ίδιος για όλους, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα μπορέσουμε να τον βρούμε μαζί. Γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει άλλες σκέψεις, άλλους τρόπους, άλλους δρόμους, ορίζει στην πορεία του προς την ευτυχία, άλλες στάσεις από τις δικές μας. Πιθανώς, ορίζει και την ευτυχία του διαφορετικά απ' ό,τι εμείς. Κάποιοι ορίζουν σαν ευτυχία κάποιον άνθρωπο, κάποιοι τον εαυτό τους, κάποιοι το μόνιμο, κάποιοι το εφήμερο, άλλοι κάτι άλλο. Ισως σημασία τελικά να μην έχει τόσο το αποτέλεσμα, αλλά η αποφασιστικότητα κι η αξιοπρέπεια με την οποία ακολουθείς τον δρόμο, με την οποία δίνεις τον αγώνα σου.
Κάθε άνθρωπος, όσο κι αν μας μοιάζει, είναι τόσο μα τόσο διαφορετικός από τον καθένα απο μας. Κι όταν αυτές οι διαφορετικότητες έρχονται κοντά και ειλικρινά προσπαθούν να εναρμονιστούν, συμβαίνουν αναπόφευκτα μικρές ή μεγάλες εκρήξεις. Αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβάται κανείς. Αρκεί να είναι δημιουργικές εκρήξεις. Εκρήξεις αγάπης. Άλλωστε μην ξεχνάμε πως κι αυτό το υπέροχο, το σοφό σύμπαν που κατοικούμε, από μια τεράστια έκρηξη δημιουργήθηκε. Είπαμε όμως, όλοι είμαστε διαφορετικοί. Κάποιοι τις περιμένουν με χαρά, τις αντέχουν, τις περιμένουν για να δουν να γεννιέται μέσα απ' τη λάμψη τους κάτι καλύτερο την επόμενη στιγμή, ένα μικρό, υπέροχο, ξεχωριστό, δικό τους σύμπαν. Κάποιοι, όμως, δεν τις αντέχουν, αρκούνται στο υπάρχον, στο απλό, στο πραγματικό, κάποιοι τις φοβούνται, κάποιους τους κουράζουν.
Πρέπει, λοιπόν, κάποια στιγμή, να ανοίγουμε τα μάτια και να βλέπουμε καθαρά, ποιος είναι πράγματι διατεθειμένος ν' αγωνιστεί μαζί μας, να μοιραστεί μαζί μας την ευτυχία, να μας συνοδεύσει σ' έναν κοινό στόχο, έχοντας επιλέξει ν' ακολουθήσουμε μαζί τον ίδιο δρόμο, κάνοντας τις ίδιες στάσεις. Μόνο μ' εκείνους μπορούμε να προχωρήσουμε σ' ένα καλύτερο αύριο. Τους άλλους, πρέπει να τους αφήσουμε πίσω, όσο κι αν πονάει. Και πονάει πολύ περισσότερο, όταν γίνεται χωρίς θυμό, αλλά με νηφαλιότητα και πλήρη κατανόηση της αλήθειας. Όταν έχουν καταρρεύσει όλες οι δικλίδες ασφαλείας. Όλες οι ψευδαισθήσεις.
Δεν εγκαταλείπω εύκολα. Καθόλου εύκολα. Αγωνίζομαι, με όλο μου το είναι. Με όλους τους τρόπους. Δεν φοβάμαι τον χρόνο, δεν φοβάμαι τη φθορά, δε φοβάμαι τις συγκρούσεις, εξάλλου ξέρω πως τα μόνα που δεν μπορούν να συγκρουστούν, είναι αυτά που δεν θα συναντηθούν ποτέ. Δεν φοβάμαι τον πόνο, δεν φοβάμαι τον αγώνα, δεν φοβάμαι τον φόβο, δεν φοβάμαι το σκοτάδι, εξάλλου ξέρω πως το βαθύτερο σκοτάδι, είναι λίγο πριν την αυγή. Δεν φοβάμαι... Και πάντα πιστεύω πως η αγάπη είναι πολύ καλύτερος δάσκαλος απ' το καθήκον. Όταν αγαπώ, μπορώ να δώσω ζωή, να δώσω ψυχή, να δώσω και την τελευταία σταγόνα που μου έχει απομείνει. Όμως δε φτάνει να μάχομαι μόνο εγώ. Ξέρω καλά πως ποτέ δεν φτάνει μόνο ο ένας. Λίγοι αντέχουν να περιμένουν την αυγή...
Όταν κοιτάζω έναν άνθρωπο στα μάτια κι εκείνος κοιτά μακριά, καταλαβαίνω πως ήρθε η ώρα να προχωρήσω.
Ποτέ δεν θα πάρει κανείς μας, από κάποιον που δεν θέλει να δώσει. Δεν πρέπει και δεν μπορούμε να αναγκάσουμε κανέναν ν' ακολουθήσει τον δικό μας δρόμο, όσο κι αν θα το θέλαμε. Η ευτυχία για να ισχύει για παραπάνω από έναν, πρέπει να έχει κοινή έννοια. Δεν μπορούμε να μοιραστούμε τη δική μας ευτυχία με κάποιον που ψάχνει τη δική του αλλού, περπατώντας άλλους δρόμους, μ' άλλους τρόπους, σ' άλλους ανθρώπους.
Όσο επώδυνο κι αν είναι, λοιπόν, έρχεται η στιγμή που πρέπει να κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα και να την αποδεχθούμε. Να διαχωριστούμε απ' τους ανθρώπους που θέλαμε να πιστεύουμε πως ήταν ένα μ' εμάς. Να προχωρήσουμε τον δρόμο μας, να τους αφήσουμε να κυνηγήσουν κι εκείνοι τον στόχο τους, απ' τους δικούς τους δρόμους, με τους δικούς τους τρόπους. Να απεγκλωβιστούμε, να τους απεγκλωβίσουμε και να ευχηθούμε να καταφέρουμε, όλοι, έστω μια φευγαλέα αγκαλιά στην ευτυχία.
Η πάλη για ό,τι θέλει κανείς να έχει στη ζωή του, για ό,τι τον κάνει να νοιώθει γαλήνη, ηρεμία, ευτυχία, δεν είναι εύκολο πράγμα. Σε ορισμένους τα πράγματα έρχονται ευκολότερα απ' ό,τι σε άλλους. Μα όπως και να 'χει, το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο απόκτημα, θέλει δουλειά, θέλει πόνο, θέλει θυσίες.
Πόσοι έχουν όλα όσα θέλουν, επειδή απλά τους χαρίστηκαν; Κι αν σου χαρίζεται κάτι, πόσο τελικά μπορείς να το εκτιμήσεις; Πώς μπορείς να εκτιμήσεις κάτι που θεωρείς δεδομένο; Που δε χρειάστηκε ν' αγωνιστείς γι' αυτό; Αυτό που δεν έχει τίμημα, δεν έχει κι αξία.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι μίζερη. Κοινοτοπία, μα πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που προσπαθώ να μην ξεχνώ. Μου καρφώνεται στο μυαλό και με συνεφέρει, κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να πνίγεται στη μιζέρια του. Βέβαια, δεν είναι πάντα εύκολο να κοιτάζεις το μέλλον με αισιοδοξία. Ορισμένες φορές είναι μάλιστα εξαιρετικά δύσκολο. Το θέλω όμως. Θέλω κάθε "αύριο", να είναι καλύτερο απ' το κάθε "χτες".
Καμιά φορά, το τοπίο θολώνει και χάνεις το δρόμο. Από ένα γεγονός, από ένα συναίσθημα, από έναν άνθρωπο... Δεν μπορείς να δεις καθαρά τι πραγματικά είναι αυτό που θα σου φέρει την ηρεμία και την ευτυχία που ζητάς. Και προσπαθείς, παλεύεις να τη φτάσεις, να την φτιάξεις, να την αγγίξεις, χωρίς να καταλαβαίνεις πως περπατάς σε λάθος μονοπάτι και πως ακολουθώντας το, δε θα τη βρεις ποτέ. Αγγίζεις ένα χέρι και αισθάνεσαι, νομίζεις πως αγγίζεις την ευτυχία. Και προχωράς, ουσιαστικά στα τυφλά, βλέποντας μόνο την εικόνα αυτού που θέλεις να έχεις και αγνοώντας την πραγματικότητα. Ίσως επειδή με το πραγματικό απλά υπάρχουμε, ενώ με το ιδανικό πραγματικά ζούμε.
Η ζωή μας, η ευτυχία μας, η πάλη μας, δεν εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από μας σ' όλη τους τη διάρκεια. Συναντάμε ανθρώπους, βιώνουμε καταστάσεις, αλλάζουμε τους μικρούς στόχους ή ακόμα και κομμάτια του εαυτού μας, με σκοπό να ενσωματώσουμε όλα τα νέα δεδομένα, χωρίς να χαθεί ο τελικός στόχος, το ίδιο το ταξίδι, που είναι η ευτυχία. Δυστυχώς, δε μπορεί να χωρέσει όλους και όλα. Κάποια, κάποιοι, πρέπει να μείνουν πίσω. Δυστυχώς, στον στόχο μπορείς να προχωρήσεις, μόνο αν το περιβάλλον σου τον μοιράζεται μαζί σου, αν το θέλει, αν σε βοηθά, αν το ευνοεί.
Είναι λάθος να εξαρτούμε την ευτυχία μας από οποιονδήποτε, εκτός τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι άλλοι δεν είναι πάντα αυτοί που θέλουμε, αυτοί που χρειαζόμαστε, αυτοί που μπορούν να μας συντροφέψουν στο ταξίδι κι ας έχουμε πιστέψει το αντίθετο. Διότι για να συμπορευτούμε αρμονικά, δεν αρκεί να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον, πρέπει μαζί, να κοιτάζουμε προς το ίδιο σημείο. Και, ναι, ο στόχος μπορεί να είναι ο ίδιος για όλους, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα μπορέσουμε να τον βρούμε μαζί. Γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει άλλες σκέψεις, άλλους τρόπους, άλλους δρόμους, ορίζει στην πορεία του προς την ευτυχία, άλλες στάσεις από τις δικές μας. Πιθανώς, ορίζει και την ευτυχία του διαφορετικά απ' ό,τι εμείς. Κάποιοι ορίζουν σαν ευτυχία κάποιον άνθρωπο, κάποιοι τον εαυτό τους, κάποιοι το μόνιμο, κάποιοι το εφήμερο, άλλοι κάτι άλλο. Ισως σημασία τελικά να μην έχει τόσο το αποτέλεσμα, αλλά η αποφασιστικότητα κι η αξιοπρέπεια με την οποία ακολουθείς τον δρόμο, με την οποία δίνεις τον αγώνα σου.
Κάθε άνθρωπος, όσο κι αν μας μοιάζει, είναι τόσο μα τόσο διαφορετικός από τον καθένα απο μας. Κι όταν αυτές οι διαφορετικότητες έρχονται κοντά και ειλικρινά προσπαθούν να εναρμονιστούν, συμβαίνουν αναπόφευκτα μικρές ή μεγάλες εκρήξεις. Αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβάται κανείς. Αρκεί να είναι δημιουργικές εκρήξεις. Εκρήξεις αγάπης. Άλλωστε μην ξεχνάμε πως κι αυτό το υπέροχο, το σοφό σύμπαν που κατοικούμε, από μια τεράστια έκρηξη δημιουργήθηκε. Είπαμε όμως, όλοι είμαστε διαφορετικοί. Κάποιοι τις περιμένουν με χαρά, τις αντέχουν, τις περιμένουν για να δουν να γεννιέται μέσα απ' τη λάμψη τους κάτι καλύτερο την επόμενη στιγμή, ένα μικρό, υπέροχο, ξεχωριστό, δικό τους σύμπαν. Κάποιοι, όμως, δεν τις αντέχουν, αρκούνται στο υπάρχον, στο απλό, στο πραγματικό, κάποιοι τις φοβούνται, κάποιους τους κουράζουν.
Πρέπει, λοιπόν, κάποια στιγμή, να ανοίγουμε τα μάτια και να βλέπουμε καθαρά, ποιος είναι πράγματι διατεθειμένος ν' αγωνιστεί μαζί μας, να μοιραστεί μαζί μας την ευτυχία, να μας συνοδεύσει σ' έναν κοινό στόχο, έχοντας επιλέξει ν' ακολουθήσουμε μαζί τον ίδιο δρόμο, κάνοντας τις ίδιες στάσεις. Μόνο μ' εκείνους μπορούμε να προχωρήσουμε σ' ένα καλύτερο αύριο. Τους άλλους, πρέπει να τους αφήσουμε πίσω, όσο κι αν πονάει. Και πονάει πολύ περισσότερο, όταν γίνεται χωρίς θυμό, αλλά με νηφαλιότητα και πλήρη κατανόηση της αλήθειας. Όταν έχουν καταρρεύσει όλες οι δικλίδες ασφαλείας. Όλες οι ψευδαισθήσεις.
Δεν εγκαταλείπω εύκολα. Καθόλου εύκολα. Αγωνίζομαι, με όλο μου το είναι. Με όλους τους τρόπους. Δεν φοβάμαι τον χρόνο, δεν φοβάμαι τη φθορά, δε φοβάμαι τις συγκρούσεις, εξάλλου ξέρω πως τα μόνα που δεν μπορούν να συγκρουστούν, είναι αυτά που δεν θα συναντηθούν ποτέ. Δεν φοβάμαι τον πόνο, δεν φοβάμαι τον αγώνα, δεν φοβάμαι τον φόβο, δεν φοβάμαι το σκοτάδι, εξάλλου ξέρω πως το βαθύτερο σκοτάδι, είναι λίγο πριν την αυγή. Δεν φοβάμαι... Και πάντα πιστεύω πως η αγάπη είναι πολύ καλύτερος δάσκαλος απ' το καθήκον. Όταν αγαπώ, μπορώ να δώσω ζωή, να δώσω ψυχή, να δώσω και την τελευταία σταγόνα που μου έχει απομείνει. Όμως δε φτάνει να μάχομαι μόνο εγώ. Ξέρω καλά πως ποτέ δεν φτάνει μόνο ο ένας. Λίγοι αντέχουν να περιμένουν την αυγή...
Όταν κοιτάζω έναν άνθρωπο στα μάτια κι εκείνος κοιτά μακριά, καταλαβαίνω πως ήρθε η ώρα να προχωρήσω.
Ποτέ δεν θα πάρει κανείς μας, από κάποιον που δεν θέλει να δώσει. Δεν πρέπει και δεν μπορούμε να αναγκάσουμε κανέναν ν' ακολουθήσει τον δικό μας δρόμο, όσο κι αν θα το θέλαμε. Η ευτυχία για να ισχύει για παραπάνω από έναν, πρέπει να έχει κοινή έννοια. Δεν μπορούμε να μοιραστούμε τη δική μας ευτυχία με κάποιον που ψάχνει τη δική του αλλού, περπατώντας άλλους δρόμους, μ' άλλους τρόπους, σ' άλλους ανθρώπους.
Όσο επώδυνο κι αν είναι, λοιπόν, έρχεται η στιγμή που πρέπει να κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα και να την αποδεχθούμε. Να διαχωριστούμε απ' τους ανθρώπους που θέλαμε να πιστεύουμε πως ήταν ένα μ' εμάς. Να προχωρήσουμε τον δρόμο μας, να τους αφήσουμε να κυνηγήσουν κι εκείνοι τον στόχο τους, απ' τους δικούς τους δρόμους, με τους δικούς τους τρόπους. Να απεγκλωβιστούμε, να τους απεγκλωβίσουμε και να ευχηθούμε να καταφέρουμε, όλοι, έστω μια φευγαλέα αγκαλιά στην ευτυχία.
2 σχόλια:
Ναι ποτέ δεν θα πάρει κανείς μας από κάποιον που δεν θέλει να δώσει. Ποτέ δεν θα ακολουθήσει κάποιος τον δρόμο μας αν δεν το θέλει. Μπορούμε να τον αναγκάσουμε με την βία πολλές φορές, αλλά πάλι δεν θα θέλει.
Η ευτυχία ποτέ δεν θα ταυτίζεται απόλυτα για δύο ανθρώπους. Όμως μπορεί να έχει σημαντικά κοινά σημεία. Μπορεί και όχι. Δεν είναι ξεκάθαρο εύκολα πάντα. Οι άνθρωποι αλλάζουν μέσα τους. Και αυτό γίνεται γιατί απλά είναι άνθρωποι και όχι κάτι άλλο.
Δεν είναι ορθή σκέψη ούτε να προσπαθούμε να απεγκλωβίσουμε τους άλλους, ούτε να αποφασίζουμε σύμφωνα με τις ανάγκες των άλλων. Πρέπει να αποφασίζουμε σύμφωνα με τα δικά μας θέλω και τις δικές μας ανάγκες λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες των άλλων. Αναζητούμε την δική μας ευτυχία ευχόμενοι να συμπίπτει με την ευτυχία των άλλων. Κάποιες φορές κάνουμε λάθη και δεν το καταφέρνουμε. Κάποιες φορές οι συνθήκες είναι τέτοιες που δεν μας επιτρέπουν καν να ζήσουμε την ευτυχία.
Διάλεγουμε τον πόνο; Όχι δεν διαλέγουμε τον πόνο. Είναι μεγάλο λάθος. Διαλέγουμε το καλύτερο για μας. Έτσι πρέπει να κάνουμε. Διάλεγουμε την λιγότερη δυστυχία πολλές φορές. Και πρέπει να το κάνουμε για μας. Αυτό είναι το κριτήριο, το θέλω μας και ίσως το πρέπει κάποιες φορές.Ξεκάθαρη και μαθηματική δεν είναι η ανθρώπινη σκέψη και το συναίσθημα. Ούτε καν η λογική. Αν διάλεξουμε σύμφωνα με τις ανάγκες των άλλων το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να πιάσουμε την δυστυχία.
Δεν απεγκλωβίζουμε κανέναν. Δεν αφήνουμε κανέναν. Εμείς απεγκλωβιζόμαστε. Εμείς φεύγουμε. Ο άλλος θα κάνει αυτό που θέλει και μπορεί. Αν θέλει να φύγει, θα φύγει. Αν θέλει να έρθει θα έρθει. Και ας χάσει. Το ξέρει. Άλλα εκείνος θα αποφασίσει τι θέλει. Εμείς αποφασίζουμε για εμάς.
Φεύγουμε, παραμένουμε, συνεχίζουμε, αποκλείεται. Λέξεις απλά ενός λεξικού. ΜΟΝΟ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.
"Είναι λάθος να εξαρτούμε την ευτυχία μας από οποιονδήποτε, εκτός τον ίδιο μας τον εαυτό."
"Διότι για να συμπορευτούμε αρμονικά, δεν αρκεί να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον, πρέπει μαζί, να κοιτάζουμε προς το ίδιο σημείο. Και, ναι, ο στόχος μπορεί να είναι ο ίδιος για όλους, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα μπορέσουμε να τον βρούμε μαζί."
"Η ευτυχία για να ισχύει για παραπάνω από έναν, πρέπει να έχει κοινή έννοια. Δεν μπορούμε να μοιραστούμε τη δική μας ευτυχία με κάποιον που ψάχνει τη δική του αλλού"
Νομίζω το ίδιο πραγμα λέμε, με άλλες λέξεις.
Δημοσίευση σχολίου