Χωρίς λόγο

Τελικά, είναι γραφτό μου πάντα να μένω με απορίες. Πάντα. Για μένα και για τους άλλους. Γι' αυτά που είναι. Γι' αυτά που θα μπορούσαν να είναι. Μερικές δε θα μου λυθούν ποτέ. Δε μπορώ, ούτε θα μπορέσω να καταλάβω πως γίνεται να παίζουν οι άνθρωποι με τους ανθρώπους. Το βλέπω καθημερινά να γίνεται και πολλές το 'χω βιώσει, μα ποτέ δεν το καταλαβαίνω.

Πάντα ήμουν δοτικός άνθρωπος. Καθόλου εύκολος, μα πολύ δοτικός. Έτσι έμαθα από παιδί. Αυτό μου έμαθαν οι γονείς μου. Έκανα δικά μου τα προβλήματα των άλλων. Έκλαιγα και έψαχνα λύσεις για πράγματα ξένα, που δε μ' αφορούσαν καν. Ακόμα το κάνω. Ούσα έτσι, λοιπόν, μου είναι τελείως ακατανόητο το σκεπτικό των ανθρώπων που το μόνο που τους ευχαριστεί είναι να δημιουργούν προβλήματα στους άλλους, αντί να βοηθούν.

Είμαι μάλλον παράξενη, τουλάχιστον έτσι μου λένε. Εγώ, πάλι, μια χαρά με βρίσκω. Δε βρίσκω τίποτα παράξενο στο να λέω αυτό που εννοώ και να εννοώ αυτό που λέω. Δε βρίσκω τίποτα παράξενο στο ότι στα 30φεύγα μου, έχω πια συνειδητοποιήσει το ποια είμαι, τα θέλω μου και τα μπορώ μου. Δε βρίσκω τίποτα παράξενο στο ότι έχω τιμή και δεν δίνω σε κανέναν το δικαίωμα να με λέει ψεύτρα ή εκμεταλλεύτρια ή αχάριστη. Αυτοί είναι παράξενοι. Αυτοί που βρίσκουν παράξενα όλα αυτά.

Είμαι εγωίστρια. Το ξέρουν όσοι με γνωρίζουν, πρωτίστως γιατί το λέω. Ναι, είμαι. Όχι, όμως, τόσο ώστε να πατάω στις πλάτες άλλων για την καλοπέρασή μου. Μου είναι αδιανόητο να φανταστώ πως θα κάνω κάποιον να αισθανθεί πως παίζω μαζί του, πως τον εκμεταλλεύομαι. Μου είναι τελείως ξένο. Προτιμώ χίλιες φορές να είμαι εγώ το "θύμα". Χίλιες φορές. Και τόσες έχω υπάρξει lol. Όμως αυτό δε με πειράζει. Μ' αρέσει να τα 'χω καλά με τους άλλους, μα πάνω απ' όλα μ' ενδιαφέρει να τα 'χω καλά με τη συνείδησή μου.

Γι' αυτό και μ' αρέσει να δίνομαι. Αφήνομαι στους ανθρώπους του στενού περιβάλλοντός μου, ειδικά σ' αυτούς που επέλεξα εγώ ν' ανήκουν σ' αυτό. Κι ας ξέρω πως στο τέλος θα με πονέσουν. Το αντέχω. Έχω περάσει αρκετές, αρκετά δύσκολες καταστάσεις, έχω μάθει να τ' αντιμετωπίζω. Δε θα πω φυσικά και πως το χαίρομαι. Μ' ενοχλεί, κάθε φορά που συμβαίνει. Όμως αν δεν νοιώθω για κάποιον άνθρωπο, δεν μπαίνει στον στενό κύκλο. Κι αφού τον αφήνω να μπει, θεωρώ αυτονόητο το να εκδηλώνω τα συναισθήματά μου ως έχουν, με ειλικρίνεια και χωρίς κρατήματα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι το εκμεταλλεύονται αυτό, για όσο το παίρνουν. Το ξέρω, δεν είμαι βλάκας. Απλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Αυτό είναι. Αυτή είμαι. Και δεν το παίζω μητέρα Τερέζα, προς Θεού. Απλά δεν μπορώ τις επιφανειακές, δήθεν "στενές" σχέσεις, κάθε τύπου. Ή έχω πραγματικά στενή σχέση με κάποιον και του δίνω ό,τι έχω μέσα μου, με ειλικρίνεια ή τον αφήνω έξω απ' τον κύκλο.

Δεν ξέρω τελικά ποιος χάνει. Μπορεί να είμαι εγώ. Αλλά νομίζω αυτός που χάνει, είναι αυτός που έπαιρνε...