Είχε ακούσει πολλά για την αγάπη. Ήξερε καλά να την περιγράφει απ' τα διαβάσματα. Γνώριζε την εικόνα της, αλλά δεν είχε ιδέα για την μυρωδιά της. Έψαχνε πάντα να τη βρεί. Αλλά δεν ήξερε που συχνάζει. Σήκωσε λιθάρια, βούτηξε σε σκατά, κολύμπησε σε κύμματα, περπάτησε σε σκοτεινούς δρόμους. Την βρήκε μια φορά. Τυχαία. Κοντά σε μια ξεχασμένη βάρκα. Σε μια παραλία με βότσαλα. Την έπιασε, την φίλησε, την μύρισε και προσπάθησε να την κολλήσει στην ψυχή του σαν αφίσα. Νόμισε πως έτσι θα την κρατήσει για πάντα. Ακίνητη, καρφωμένη με πινέζες. Σαν αφίσα! Δεν ήξερε πως η αγάπη χύνεται στο αίμα από μια τρύπα της ψυχής. Κι έτσι μια νύχτα, που αργούσε να τελειώσει, η αφίσα ξεκόλλησε. Έπεσε και χάθηκε στο σκοτάδι...
Κρίμα! Κρίμα που δεν μπόρεσε να καταλάβει, πως η αγάπη δεν στερεώνεται με πινέζες. Κι ακόμα πως οι αρχηγοί τίποτα δεν αγάπησαν ποτέ εκτός απο την αρχηγία τους. Κρίμα που τον άρπαξε μια νύχτα ο λύκος. Ο αρχηγός. Και τον κατασπάραξε.
Είναι μερικές φορές, που όλος ο κόσμος γίνεται ένα πολύχρωμο μπαλόνι στα χέρια σου. Το πετάς ψηλά κι ύστερα ανοίγεις την αγκαλιά σου και το πιάνεις. Ένα πολύχρωμο μπαλόνι. Δικό σου. Ολότελα δικό σου. Να το πετάς, να το κοιτάς, να το φιλάς. Είναι μερικές φορές. Κι ας κρατάνε τόσο λίγο.. Μπορεί να είναι μια ψευδαίσθηση. Μια χίμαιρα. Ένα τρελλό ονειράκι. Σιγά! Σιγά που θα σου χαριστεί ο κόσμος!
Τα κύμματα... Τα κύμματα σ' οδηγούν εκεί που θέλουν να σε ξεβράσουν. Είναι να μη βρεθεί η ψυχή σου, άδειο κοχύλι, πεταμένη στο θυμό τους. Κάποιοι όμως είναι τυχεροί. Στ' άδεια κοχύλια της ψυχής τους, οι Γοργόνες κρύβουν τα τραγούδια τους. Κάποιοι...δεν θα τους βρεις σε κάθε βήμα σου...
Εγώ την τρέλλα μου την φοράω καπέλο. Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλειά. Κι όταν δω πως η παράγκα μου πιάνει κοριούς, ανάβω ένα σπίρτο και την καίω. Δεν το 'χω για τίποτα. "Πόσο κάνει;", λέω στη μοίρα μου, "τι χρωστάω;". "Τόσα", μου λέει. "Πάρ' τα λοιπόν και δίνε του", της λέω, "έχω ραντεβού με την επόμενη μέρα!".
Στα παιδικά μας χρόνια, κρύβαμε τα χέρια μας στην τσέπη και προσπαθούσαμε να ονειρευτούμε. Τώρα που μεγαλώσαμε, κρύβουμε την ψυχή μας στην ίδια τσέπη...
(της Αλκυόνης Παπαδάκη)
3 σχόλια:
Ειδικά το τελευταίο απόσπασμα είναι καταπληκτικό, πράγματι αυτό συμβαίνει σε πολλούς, αν όχι σε όλους λίγο-πολύ.
Αλλά και το να τολμήσεις να πεις στη μοίρα σου 'πόσο κάνει;' και να δεχτείς τις συνέπειες του τολμήματός σου θέλει γερά κότσια, λίγοι τα έχουν...
Θέλει γερά κότσια, που όλοι έχουμε, απλά κάποιοι δεν χρειάστηκε να το μάθουν, δεν τους οδήγησαν οι καταστάσεις στο να το αντιληφθούν. Υπάρχουν φορές που δεν υπάρχει επιλογή, δεν υπάρχει άλλος δρόμος κι εφόσον είναι ο μόνος, είναι σίγουρο πως θα τον ακολουθήσεις. Αν δεν το κάνεις μεμψιμοιρώντας, λοιπόν, ακόμα καλύτερα.
Ναι, αλλά μου άρεσε ο τρόπος που το έθετε η Παπαδάκη στο απόσπασμα. Μοιάζει σαν να προκαλεί τη μοίρα του ο ήρωας, όχι απλά να κάνει καταναγκαστικές επιλογές. Τα λέω όλα αυτά γιατί είμαι ένα άτομο που του αρέσει η ασφάλεια, αλλά δε σταματώ να αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν άρχιζα να κάνω διαφορετικού είδους επιλογές, επιλογές που θα αναποδογύριζαν τον κόσμο μου...
Δημοσίευση σχολίου