Hemispheres

We can walk our road together,

if our goals are all the same.

We can run alone and free,

if we pursue a different aim.

Let the Truth of Love be lighted,

Let the Love of Truth shine clear.

Sensibility, armed with Sense and Liberty,

with the Heart and Mind united

in a single

Perfect

Sphere

Έτσι, σαν επίλογος...

Ερχόμαστε σ' αυτή τη ζωή για να την παλέψουμε. Να παλέψουμε για όλα όσα θέλουμε να έχουμε, ν' απολαμβάνουμε. Κάποιοι βρίσκουν τον τρόπο, κάποιοι όχι. Κάποιοι βρίσκουν τη δύναμη, κάποιοι όχι. Κάποιοι έχουν πιάσει το νόημα, κάποιοι όχι.

Η πάλη για ό,τι θέλει κανείς να έχει στη ζωή του, για ό,τι τον κάνει να νοιώθει γαλήνη, ηρεμία, ευτυχία, δεν είναι εύκολο πράγμα. Σε ορισμένους τα πράγματα έρχονται ευκολότερα απ' ό,τι σε άλλους. Μα όπως και να 'χει, το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο απόκτημα, θέλει δουλειά, θέλει πόνο, θέλει θυσίες.

Πόσοι έχουν όλα όσα θέλουν, επειδή απλά τους χαρίστηκαν; Κι αν σου χαρίζεται κάτι, πόσο τελικά μπορείς να το εκτιμήσεις; Πώς μπορείς να εκτιμήσεις κάτι που θεωρείς δεδομένο; Που δε χρειάστηκε ν' αγωνιστείς γι' αυτό; Αυτό που δεν έχει τίμημα, δεν έχει κι αξία.

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι μίζερη. Κοινοτοπία, μα πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που προσπαθώ να μην ξεχνώ. Μου καρφώνεται στο μυαλό και με συνεφέρει, κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να πνίγεται στη μιζέρια του. Βέβαια, δεν είναι πάντα εύκολο να κοιτάζεις το μέλλον με αισιοδοξία. Ορισμένες φορές είναι μάλιστα εξαιρετικά δύσκολο. Το θέλω όμως. Θέλω κάθε "αύριο", να είναι καλύτερο απ' το κάθε "χτες".

Καμιά φορά, το τοπίο θολώνει και χάνεις το δρόμο. Από ένα γεγονός, από ένα συναίσθημα, από έναν άνθρωπο... Δεν μπορείς να δεις καθαρά τι πραγματικά είναι αυτό που θα σου φέρει την ηρεμία και την ευτυχία που ζητάς. Και προσπαθείς, παλεύεις να τη φτάσεις, να την φτιάξεις, να την αγγίξεις, χωρίς να καταλαβαίνεις πως περπατάς σε λάθος μονοπάτι και πως ακολουθώντας το, δε θα τη βρεις ποτέ. Αγγίζεις ένα χέρι και αισθάνεσαι, νομίζεις πως αγγίζεις την ευτυχία. Και προχωράς, ουσιαστικά στα τυφλά, βλέποντας μόνο την εικόνα αυτού που θέλεις να έχεις και αγνοώντας την πραγματικότητα. Ίσως επειδή με το πραγματικό απλά υπάρχουμε, ενώ με το ιδανικό πραγματικά ζούμε.

Η ζωή μας, η ευτυχία μας, η πάλη μας, δεν εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από μας σ' όλη τους τη διάρκεια. Συναντάμε ανθρώπους, βιώνουμε καταστάσεις, αλλάζουμε τους μικρούς στόχους ή ακόμα και κομμάτια του εαυτού μας, με σκοπό να ενσωματώσουμε όλα τα νέα δεδομένα, χωρίς να χαθεί ο τελικός στόχος, το ίδιο το ταξίδι, που είναι η ευτυχία. Δυστυχώς, δε μπορεί να χωρέσει όλους και όλα. Κάποια, κάποιοι, πρέπει να μείνουν πίσω. Δυστυχώς, στον στόχο μπορείς να προχωρήσεις, μόνο αν το περιβάλλον σου τον μοιράζεται μαζί σου, αν το θέλει, αν σε βοηθά, αν το ευνοεί.

Είναι λάθος να εξαρτούμε την ευτυχία μας από οποιονδήποτε, εκτός τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι άλλοι δεν είναι πάντα αυτοί που θέλουμε, αυτοί που χρειαζόμαστε, αυτοί που μπορούν να μας συντροφέψουν στο ταξίδι κι ας έχουμε πιστέψει το αντίθετο. Διότι για να συμπορευτούμε αρμονικά, δεν αρκεί να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον, πρέπει μαζί, να κοιτάζουμε προς το ίδιο σημείο. Και, ναι, ο στόχος μπορεί να είναι ο ίδιος για όλους, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα μπορέσουμε να τον βρούμε μαζί. Γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει άλλες σκέψεις, άλλους τρόπους, άλλους δρόμους, ορίζει στην πορεία του προς την ευτυχία, άλλες στάσεις από τις δικές μας. Πιθανώς, ορίζει και την ευτυχία του διαφορετικά απ' ό,τι εμείς. Κάποιοι ορίζουν σαν ευτυχία κάποιον άνθρωπο, κάποιοι τον εαυτό τους, κάποιοι το μόνιμο, κάποιοι το εφήμερο, άλλοι κάτι άλλο. Ισως σημασία τελικά να μην έχει τόσο το αποτέλεσμα, αλλά η αποφασιστικότητα κι η αξιοπρέπεια με την οποία ακολουθείς τον δρόμο, με την οποία δίνεις τον αγώνα σου.

Κάθε άνθρωπος, όσο κι αν μας μοιάζει, είναι τόσο μα τόσο διαφορετικός από τον καθένα απο μας. Κι όταν αυτές οι διαφορετικότητες έρχονται κοντά και ειλικρινά προσπαθούν να εναρμονιστούν, συμβαίνουν αναπόφευκτα μικρές ή μεγάλες εκρήξεις. Αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβάται κανείς. Αρκεί να είναι δημιουργικές εκρήξεις. Εκρήξεις αγάπης. Άλλωστε μην ξεχνάμε πως κι αυτό το υπέροχο, το σοφό σύμπαν που κατοικούμε, από μια τεράστια έκρηξη δημιουργήθηκε. Είπαμε όμως, όλοι είμαστε διαφορετικοί. Κάποιοι τις περιμένουν με χαρά, τις αντέχουν, τις περιμένουν για να δουν να γεννιέται μέσα απ' τη λάμψη τους κάτι καλύτερο την επόμενη στιγμή, ένα μικρό, υπέροχο, ξεχωριστό, δικό τους σύμπαν. Κάποιοι, όμως, δεν τις αντέχουν, αρκούνται στο υπάρχον, στο απλό, στο πραγματικό, κάποιοι τις φοβούνται, κάποιους τους κουράζουν.

Πρέπει, λοιπόν, κάποια στιγμή, να ανοίγουμε τα μάτια και να βλέπουμε καθαρά, ποιος είναι πράγματι διατεθειμένος ν' αγωνιστεί μαζί μας, να μοιραστεί μαζί μας την ευτυχία, να μας συνοδεύσει σ' έναν κοινό στόχο, έχοντας επιλέξει ν' ακολουθήσουμε μαζί τον ίδιο δρόμο, κάνοντας τις ίδιες στάσεις. Μόνο μ' εκείνους μπορούμε να προχωρήσουμε σ' ένα καλύτερο αύριο. Τους άλλους, πρέπει να τους αφήσουμε πίσω, όσο κι αν πονάει. Και πονάει πολύ περισσότερο, όταν γίνεται χωρίς θυμό, αλλά με νηφαλιότητα και πλήρη κατανόηση της αλήθειας. Όταν έχουν καταρρεύσει όλες οι δικλίδες ασφαλείας. Όλες οι ψευδαισθήσεις.

Δεν εγκαταλείπω εύκολα. Καθόλου εύκολα. Αγωνίζομαι, με όλο μου το είναι. Με όλους τους τρόπους. Δεν φοβάμαι τον χρόνο, δεν φοβάμαι τη φθορά, δε φοβάμαι τις συγκρούσεις, εξάλλου ξέρω πως τα μόνα που δεν μπορούν να συγκρουστούν, είναι αυτά που δεν θα συναντηθούν ποτέ. Δεν φοβάμαι τον πόνο, δεν φοβάμαι τον αγώνα, δεν φοβάμαι τον φόβο, δεν φοβάμαι το σκοτάδι, εξάλλου ξέρω πως το βαθύτερο σκοτάδι, είναι λίγο πριν την αυγή. Δεν φοβάμαι... Και πάντα πιστεύω πως η αγάπη είναι πολύ καλύτερος δάσκαλος απ' το καθήκον. Όταν αγαπώ, μπορώ να δώσω ζωή, να δώσω ψυχή, να δώσω και την τελευταία σταγόνα που μου έχει απομείνει. Όμως δε φτάνει να μάχομαι μόνο εγώ. Ξέρω καλά πως ποτέ δεν φτάνει μόνο ο ένας. Λίγοι αντέχουν να περιμένουν την αυγή...
Όταν κοιτάζω έναν άνθρωπο στα μάτια κι εκείνος κοιτά μακριά, καταλαβαίνω πως ήρθε η ώρα να προχωρήσω.

Ποτέ δεν θα πάρει κανείς μας, από κάποιον που δεν θέλει να δώσει. Δεν πρέπει και δεν μπορούμε να αναγκάσουμε κανέναν ν' ακολουθήσει τον δικό μας δρόμο, όσο κι αν θα το θέλαμε. Η ευτυχία για να ισχύει για παραπάνω από έναν, πρέπει να έχει κοινή έννοια. Δεν μπορούμε να μοιραστούμε τη δική μας ευτυχία με κάποιον που ψάχνει τη δική του αλλού, περπατώντας άλλους δρόμους, μ' άλλους τρόπους, σ' άλλους ανθρώπους.

Όσο επώδυνο κι αν είναι, λοιπόν, έρχεται η στιγμή που πρέπει να κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα και να την αποδεχθούμε. Να διαχωριστούμε απ' τους ανθρώπους που θέλαμε να πιστεύουμε πως ήταν ένα μ' εμάς. Να προχωρήσουμε τον δρόμο μας, να τους αφήσουμε να κυνηγήσουν κι εκείνοι τον στόχο τους, απ' τους δικούς τους δρόμους, με τους δικούς τους τρόπους. Να απεγκλωβιστούμε, να τους απεγκλωβίσουμε και να ευχηθούμε να καταφέρουμε, όλοι, έστω μια φευγαλέα αγκαλιά στην ευτυχία.

μικρά ΜΕΓΑΛΑ

Παύσεις.

Πάντα.

Για τους πάντες.

Όχι.

Φυσικά, όχι για τους πάντες.

Τα μικρά, μεγάλα.

Πήραμε.

Τα μεγάλα, μικρά.

Πήραμε.

Καμία διακοπή.

Ένας σκοπός.

Εξαρτάται.

Νοιώθεις.

Θέλεις.

Άνοιξε ο δρόμος.

Ξέρεις.

Με τα χέρια.

Βλέπεις.

Θέλεις.

Είναι.

Δεν το λες.

Χωρίς πρόθεση.

Η εξαίρεση.

Πάντα.

Μπορεί κι έτσι.

Θα είναι.

Ξέρεις.

Το ένα.

Το μεγάλο.

Πήραμε.

Πίσω.

Χωρίς πρόθεση.

Ούτε καν.

Τα μεγάλα, μικρά.

Πήραμε.

Τα μικρά, μεγάλα.

Πήραμε.

Το ένα.

Το μεγάλο.

Λυπάσαι.

Μιλάς.

Πονάς.

Εκεί.

Πέρασε.

Χωρίς πρόθεση.

Ούτε καν.

Ούτε καν...

Χωρίς λόγο

Τελικά, είναι γραφτό μου πάντα να μένω με απορίες. Πάντα. Για μένα και για τους άλλους. Γι' αυτά που είναι. Γι' αυτά που θα μπορούσαν να είναι. Μερικές δε θα μου λυθούν ποτέ. Δε μπορώ, ούτε θα μπορέσω να καταλάβω πως γίνεται να παίζουν οι άνθρωποι με τους ανθρώπους. Το βλέπω καθημερινά να γίνεται και πολλές το 'χω βιώσει, μα ποτέ δεν το καταλαβαίνω.

Πάντα ήμουν δοτικός άνθρωπος. Καθόλου εύκολος, μα πολύ δοτικός. Έτσι έμαθα από παιδί. Αυτό μου έμαθαν οι γονείς μου. Έκανα δικά μου τα προβλήματα των άλλων. Έκλαιγα και έψαχνα λύσεις για πράγματα ξένα, που δε μ' αφορούσαν καν. Ακόμα το κάνω. Ούσα έτσι, λοιπόν, μου είναι τελείως ακατανόητο το σκεπτικό των ανθρώπων που το μόνο που τους ευχαριστεί είναι να δημιουργούν προβλήματα στους άλλους, αντί να βοηθούν.

Είμαι μάλλον παράξενη, τουλάχιστον έτσι μου λένε. Εγώ, πάλι, μια χαρά με βρίσκω. Δε βρίσκω τίποτα παράξενο στο να λέω αυτό που εννοώ και να εννοώ αυτό που λέω. Δε βρίσκω τίποτα παράξενο στο ότι στα 30φεύγα μου, έχω πια συνειδητοποιήσει το ποια είμαι, τα θέλω μου και τα μπορώ μου. Δε βρίσκω τίποτα παράξενο στο ότι έχω τιμή και δεν δίνω σε κανέναν το δικαίωμα να με λέει ψεύτρα ή εκμεταλλεύτρια ή αχάριστη. Αυτοί είναι παράξενοι. Αυτοί που βρίσκουν παράξενα όλα αυτά.

Είμαι εγωίστρια. Το ξέρουν όσοι με γνωρίζουν, πρωτίστως γιατί το λέω. Ναι, είμαι. Όχι, όμως, τόσο ώστε να πατάω στις πλάτες άλλων για την καλοπέρασή μου. Μου είναι αδιανόητο να φανταστώ πως θα κάνω κάποιον να αισθανθεί πως παίζω μαζί του, πως τον εκμεταλλεύομαι. Μου είναι τελείως ξένο. Προτιμώ χίλιες φορές να είμαι εγώ το "θύμα". Χίλιες φορές. Και τόσες έχω υπάρξει lol. Όμως αυτό δε με πειράζει. Μ' αρέσει να τα 'χω καλά με τους άλλους, μα πάνω απ' όλα μ' ενδιαφέρει να τα 'χω καλά με τη συνείδησή μου.

Γι' αυτό και μ' αρέσει να δίνομαι. Αφήνομαι στους ανθρώπους του στενού περιβάλλοντός μου, ειδικά σ' αυτούς που επέλεξα εγώ ν' ανήκουν σ' αυτό. Κι ας ξέρω πως στο τέλος θα με πονέσουν. Το αντέχω. Έχω περάσει αρκετές, αρκετά δύσκολες καταστάσεις, έχω μάθει να τ' αντιμετωπίζω. Δε θα πω φυσικά και πως το χαίρομαι. Μ' ενοχλεί, κάθε φορά που συμβαίνει. Όμως αν δεν νοιώθω για κάποιον άνθρωπο, δεν μπαίνει στον στενό κύκλο. Κι αφού τον αφήνω να μπει, θεωρώ αυτονόητο το να εκδηλώνω τα συναισθήματά μου ως έχουν, με ειλικρίνεια και χωρίς κρατήματα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι το εκμεταλλεύονται αυτό, για όσο το παίρνουν. Το ξέρω, δεν είμαι βλάκας. Απλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Αυτό είναι. Αυτή είμαι. Και δεν το παίζω μητέρα Τερέζα, προς Θεού. Απλά δεν μπορώ τις επιφανειακές, δήθεν "στενές" σχέσεις, κάθε τύπου. Ή έχω πραγματικά στενή σχέση με κάποιον και του δίνω ό,τι έχω μέσα μου, με ειλικρίνεια ή τον αφήνω έξω απ' τον κύκλο.

Δεν ξέρω τελικά ποιος χάνει. Μπορεί να είμαι εγώ. Αλλά νομίζω αυτός που χάνει, είναι αυτός που έπαιρνε...

Tι άραγε;

Θέλει σθένος να βλέπεις ισοπεδωμένο αυτό, που έδωσες απ' την ψυχή σου για να χτίσεις και να κάνεις σαν να είναι ακόμα εκεί ή είναι καθαρή βλακεία; Θέλει θάρρος να παίρνεις αποφάσεις που σίγουρα θα γυρίσουν σα μπούμερανγκ να σε χτυπήσουν ή είναι καθαρή βλακεία; Θέλει κουράγιο ν' ακούς απίθανους παραλογισμούς και να μη μιλάς ή είναι καθαρή βλακεία; Θέλει δύναμη να κάνεις πως πιστεύεις αυτά που σου παρουσιάζουν, όπως στα παρουσιάζουν και να μην κάνεις τίποτα ή είναι καθαρή βλακεία; Θέλει υπομονή να παρακολουθείς τα πόδια να σηκώνονται να χτυπήσουν το κεφάλι και να μην εξανίστασαι ή είναι καθαρή βλακεία; Θέλει αντοχές να βλέπεις το δάχτυλο να έρχεται κατευθείαν στο μάτι σου και να μην κινείσαι ή είναι καθαρή βλακεία;


Και τελικά, έχεις λόγο να τα σκέφτεσαι;

Το τελευταίο ερώτημα είναι αυτό που πραγματικά μ' απασχολεί. Δεν ξέρω. Αλήθεια δεν ξέρω πια. Νόμιζα πως ήξερα. Ηξερα, μα τα πράγματα ξαφνικά μοιάζουν διαφορετικά. Τελείως διαφορετικά.



Μόλις ξεκαθαρίσει αυτό, θα ξεκαθαρίσουν όλα.

...

MONO.

Islamic Poetry

Το βρήκα και το λάτρεψα.

I asked for Strength...
but I was given Difficulties to make me strong
I asked for Wisdom...
but I was given Problems to solve
I asked for Prosperity...
but I was given a Brain and Brawn to work
I asked for Courage...
but I was given Obstacles to overcome
I asked for Love...
but I was given Troubled people to help
I asked for Favors...
but I was given Opportunities

I received nothing I wanted

But I received everything I needed

Αγνώστου

Υποκλίνομαι

Ξένοι...φίλοι

Οι δύσκολοι άνθρωποι, σαν εμένα, χρειάζονται φίλους με γερό στομάχι. Φίλους να ξέρουν πώς να με αντιμετωπίσουν. Και, ευτυχώς, τους έχω. Λίγοι, αλλά καλοί. Δοκιμασμένοι. Όλοι. Ξέρω πως αν τους χρειαστώ, θα κάνουν τα πάντα, όπως κι εγώ για κείνους. Στα δύσκολα, όμως, δε στρέφομαι συχνά σ' αυτούς. Μάλλον, σε κανέναν δε στρέφομαι. Τα περνάω μόνη μου, συνήθως. Ή, καμιά φορά, και με ξένους-φίλους. Γνωστούς-αγνώστους. Υπάρχουν φορές που μου είναι ευκολότερο ν' ανοιχτώ σ' αυτούς και να δεχτώ απ' αυτούς. Αν ο δρόμος τους τυχαίνει μια στιγμή να διασταυρώνεται με τον δικό μου. Αν μοιραστούμε εκείνη την στιγμή, στη διασταύρωση. Αν κοιταχτούμε στα μάτια.

Στην πορεία της ζωής μου, αρκετές φορές έχω διασταυρωθεί με ξένους-φίλους. Με κάποιους κάτι έγινε και δέσαμε. Με κάποιους άλλους χαιρετηθήκαμε μετά την κοινή μας στιγμή και συνεχίσαμε, ο καθένας τον δρόμο του. Δεν τους συνάντησα ποτέ ξανά. Μέχρι σήμερα. Σήμερα ξαναβρήκα έναν ξένο-φίλο μου.

Διασταυρωθήκαν για δεύτερη φορά οι δρόμοι μας κι αυτή τη φορά, η ματιά διήρκεσε περισσότερο κι ήταν πιο δυνατή. Μετά από τόσον καιρό. Τότε, τον είχα χρειαστεί εγώ. Μ' ένοιωθε, το ήξερα. Σήμερα ήμουν εγώ η ξένη-φίλη του. Σήμερα με χρειαζόταν εκείνος. Τον νοιώθω, το ξέρει. Δε μιλήσαμε πολύ, αλλά είπαμε πολλά. Μοιραστήκαμε πολλά. Πολλά που μας έδεναν αλλά δεν το ξέραμε. Χωρίσαμε με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε. Ίσως να γίνει. Ίσως κι όχι. Δεν ξέρω. Δεν το σκέφτομαι. Το μόνο που σκέφτομαι είναι το πόσο έντονα μπορεί να σε κάνει να νοιώσεις, ένας ξένος-φίλος. Πόσο κοντά σου μπορεί να έρθει, ένας ξένος. Πόσο τρυφερά μπορεί να σε κάνει να τον σκέφτεσαι, ένας φίλος. Πόση ζεστασιά μπορεί να σου χαρίσει μια ξένη....μια φιλική αγκαλιά, μετά από τόσον καιρό..

Κρίμα

Τι κρίμα να μην μπορούν, ορισμένοι άνθρωποι, να συμβιβαστούν με τις ίδιες τους τις επιλογές. Είναι λυπηρό. Κι ακόμα πιο λυπηρό είναι να μην μπορούν να δεχτούν πως κάποιος άλλος, στον οποίον νομίζουν πως ασκούν επιρροή, δεν νοιώθει καθόλου άσχημα. Δεν είναι ευχάριστο, μάλλον, να συνειδητοποιούν πως τελικά μόνο οι ίδιοι έχασαν.

Κοιτάζοντας μπροστά

Κι όταν έχεις κατασπαταλήσει χρόνο κι ενέργεια σε συζητήσεις που δεν έχουν αξία, για πράγματα που δεν έχουν τελικά καμία σημασία, πριν προλάβεις καλά καλά να το συνειδητοποιήσεις, γίνεται κάτι ξαφνικά και τ' αλλάζει όλα.

Λοιπόν, είναι παράξενο αυτό που συμβαίνει. Λες και κάποιος ή κάτι εκεί έξω με παρακολουθεί από μια γωνιά και ξέρει ποιά στιγμή πρέπει να επέμβει και πώς. Φροντίζει πάντα να διατηρεί ισορροπία κι έτσι όταν νοιώσω πως κάτι σπάει, πως κάπου δημιουργείται ένα κενό, σπεύδει να το διορθώσει με τον καλύτερο τρόπο.

Έχουν δίκιο, τελικά, αυτοί που λένε πως κάθε εμπόδιο είναι για καλό.

Σ' ευχαριστώ ζωή! Σ' αγαπώ και χαίρομαι κάθε που μου αποδεικνύεις πως μ' αγαπάς κι εσύ!

Άνθρωποι και... παράσιτα

Υπάρχουν οι άνθρωποι, υπάρχουν και οι άνθρωποι-παράσιτα. Τους δεύτερους πρέπει, πάσει θυσία, να τους αποφεύγουμε. Ομως δεν είναι εύκολο. Κι αυτό, διότι τα παράσιτα είναι χαμηλής, συνήθως, νοημοσύνης μεν, ύπουλα και αρκετά πονηρά δε, ώστε να μπορούν να μας ξεγελούν. Αλλοι γελιούνται για λίγες ώρες ή μέρες, άλλοι για μήνες, άλλοι για χρόνια ή ακόμα και για μια ζωή. Τα παράσιτα, βλέπεις, σε κάνουν να τα λυπηθείς και να τα συμπαθήσεις, πριν καταλάβεις πόσο βρώμικο παιχνίδι έπαιξαν στην πλάτη σου.

Αυτά, λοιπόν, τα παράσιτα, δεν ανήκουν σε συγκεκριμένη φυλή, κοινωνική ομάδα, φύλο ή ηλικία και κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ως φυσιολογικοί άνθρωποι. Γι' αυτό κι είναι δύσκολο ν' αναγνωριστούν με την πρώτη επαφή. Η γνωριμία όμως με ένα, αρκεί για να μπορείς ν' αναγνωρίσεις όποιο άλλο βρεθεί στον δρόμο σου και να το στείλεις από κει που 'ρθε, με συνοπτικές διαδικασίες.

Απόλυτα ανασφαλείς, επιπόλαιοι και ματαιόδοξοι, άνθρωποι με κάτω του μετρίου εμφάνιση και iq, έχουν ανάγκη της αποδοχής του αντιθέτου φύλου σε τέτοιον βαθμό, ώστε δεν ντρέπονται να παρουσιαστούν με ψεύτικο πρόσωπο και φτάνουν να προσφέρονται ως άλλοι σκλάβοι στο εκάστοτε αντικείμενο ενδιαφέροντός τους, προκειμένου να το κερδίσουν, χωρίς, φυσικά, να το εννοούν. Τουναντίον, το ζητούμενο είναι να σκλαβώσουν και να εξουσιάσουν το θύμα τους, ούτως ώστε να έχουν όλον τον χρόνο να το πνίξουν με τα ψέμματα και τις μεγαλοϊδεοληψίες τους. Η μέθοδος, αρχικά μια ωραιοποιημένη ταυτότητα, κολακεία σε βαθμό αηδίας, τεράστια λόγια χωρίς ίχνος αλήθειας και με μηδενικό αντίκρυσμα κι ακολούθως μεμψιμοιρία και αναφορά πραγματικών ή φανταστικών, μικρών ή μεγάλων προβλημάτων τους, στα οποία γνωρίζουν καλά, πως κάθε άνθρωπος, με έστω κι ελάχιστη ευαισθησία, θ' ανταποκριθεί και στα οποία, ως ασυνείδητοι που είναι, δεν θα διστάσουν να τον εμπλέξουν, αν και όσο αυτό τους χρειάζεται, αδιαφορώντας για ό,τι μπορεί να του προξενήσουν.

Άκρως εγωκεντρικοί, μίζεροι, ανώριμοι και επιφανειακοί, άνθρωποι κενοί, ανίκανοι να εκτιμήσουν αισθήματα και αρετές που όχι μόνο δε διαθέτουν, αλλά ούτε καν αντιλαμβάνονται στην ουσία τους, όπως η ειλικρίνεια ή η τιμιότητα. Γι' αυτούς είναι άγνωστες λέξεις. Όπως επίσης η εμπιστοσύνη, ο σεβασμός, η εκτίμηση, η αλήθεια, η αγάπη, η δοτικότητα, η πίστη, το φιλότιμο, η αιδώς και πολλά άλλα.

Θεωρούν υποχρεωτική, άρα και δεδομένη, την άνευ όρων προσφορά και στήριξη των ανθρώπων με τους οποίους συνδέονται, ενώ τους προδίδουν με άπειρη ευκολία, αφού είναι ανίκανοι να νοιώσουν το παραμικρό συναίσθημα γι' αυτούς, παρά τους αντιλαμβάνονται και τους αντιμετωπίζουν, σαν προσωπική τους ιδιοκτησία. Αχώριστοι και χρησιμότεροι φίλοι τους, το ψέμμα κι η υποκρισία. Οι άνθρωποι-παράσιτα, δε γνωρίζουν ποιοι πραγματικά είναι. Είναι μια σειρά από προσωπεία, τα οποία αλλάζουν ανά πάσα στιγμή, ανάλογα με το ποιο θα τους βοηθήσει να πάρουν αυτό που θέλουν. Μοναδική αλήθεια που γνωρίζουν, το ψέμμα τους. Και, κρίνοντας πάντα εξ' ιδίων, θεωρούν ψέμμα, την αλήθεια των άλλων. Επιδιώκουν φανατικά την καλοπέρασή τους και την τόνωση της πτωχής αυτοπεποίθησής τους, με οποιονδήποτε τρόπο επιλέξουν, εις βάρος οποιουδήποτε.

Χαρακτηριστικότερη διαταραχή τους ο ναρκισσισμός κι η ανάγκη τους να επιβεβαιώνονται μέσω τρίτων, παντί τρόπω, αδιαφορώντας για τα προβλήματα ή ακόμα και τη διάλυση που φέρνουν στις ήδη ευάλωτες (σημαντικές, υποτίθεται) σχέσεις τους. Για την ακρίβεια, είναι ανίκανοι να δημιουργήσουν αληθινές σχέσεις. Εκμεταλλεύονται απροκάλυπτα το συναίσθημα που παίρνουν, χρησιμοποιώντας τον ερωτικό τους σύντροφο ως μέσο για να αναδεικνύονται και φυσικά μια τέτοια σχέση, δεν είναι δυνατόν να έχει μέλλον, εφόσον τα θεμέλιά της είναι σαθρότατα έως ανύπαρκτα. Τα πηγαίνουν καλά με τον σύντροφο/εργαλείο τους όσο καλύπτει τις ανάγκες τους και μέχρι να αντιληφθεί το θέατρο ή να θέσει το θέμα της αγάπης και της αλληλοπροσφοράς. Τότε είναι που η σχέση παίρνει την κατιούσα και πολύ σύντομα διαλύεται, ενώ, φυσικά, έχουν ήδη βρει τον επόμενο σύντροφο/εργαλείο. Δηλώνουν, δηλαδή, έρωτα κι αγάπη στο εκάστοτε ταίρι τους, ενώ στην πραγματικότητα είναι ερωτευμένοι ΜΟΝΟ με τον εαυτό τους, απλά έχουν απόλυτη ανάγκη να υπάρχει πάντα κάποιος δίπλα τους που να τους θαυμάζει και να τους δείχνει προτίμηση, γιατί μόνο έτσι μπορούν να εκτιμήσουν κι οι ίδιοι τον εαυτό τους. Έρμαια αυτής τους της ανάγκης, αλλάζουν συχνά συντρόφους, διότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να κρύβουν την πραγματικότητά τους για πολύ καιρό.

Ξέρουν πόσο λίγοι και μικροί είναι στην πραγματικότητα, γι' αυτό και φροντίζουν να πλασάρονται ως αξιολάτρευτοι, αξιολογότατου χαρακτήρος, καλοί σαμαρείτες, αμέμπτου ηθικής, πράγματα δηλαδή των οποίων δεν κατέχουν καν την ουσιαστική σημασία. Δεν παραλείπουν δε, να τονίζουν σε κάθε ευκαιρία αυτά τα χαρίσματα, που θα ήθελαν πολύ να έχουν, ως ήδη υπάρχοντα, περιμένοντας ή κι απαιτώντας ακόμα, να τους τα επιβεβαιώσει το ταίρι τους. Τους είναι, λοιπόν, αδύνατον να ανεχτούν για πολύ κάποιον που δεν τους επαινεί συνεχώς, αλλά τους μιλά με τη γλώσσα της αλήθειας, την οποία συνειδητά ή μη, αντιλαμβάνονται ως ψέμμα ή υπερβολή, αρνούμενοι να δουν την ουσία τους, διότι ένα τέτοιο τεράστιο ναρκισσιστικό πλήγμα, θα τους διέλυε.

Πολύ χαρακτηριστική, επίσης, είναι κι η εντονότατη τάση τους να προβάλλουν τις δικές τους αδυναμίες κι ελαττώματα, στους άλλους.

Αδιαφορούν παντελώς για τις συναισθηματικές ανάγκες των άλλων, όσο κι αν ισχυρίζονται το αντίθετο, υποκρίνονται όμως πως τους καταλαβαίνουν, για να επιτύχουν δικούς τους σκοπούς. Αξιώνουν κατανόηση και συγχώρεση ο,τιδήποτε κι αν κάνουν, οσοδήποτε κι οποιονδήποτε κι αν πληγώσουν, πιστεύοντας ακράδαντα πως το δικαιούνται, με αποτέλεσμα να μην υπολογίζουν κανέναν, εκτός του εαυτού τους. Χρησιμοποιούν ανόητες, ανυπόστατες, ανήκουστες, αστείες δικαιολογίες και ψεύτικα δάκρυα, προκειμένου να γίνει δεκτή οποιαδήποτε αθλιότητα κάνουν κι όταν δεν συμβαίνει αυτό, θυμώνουν και γίνονται προκλητικοί, κατηγορώντας τους άλλους. Ασφαλώς, δεν την παραδέχονται ποτέ ως έχει, αλλά χαρίζουν στην κάθε τους αθλιότητα ονόματα όπως "χαζομάρα" ή "σαχλαμάρα" στην προσπάθειά τους να μειώσουν τη σημασία, άρα και το αντίκτυπό της. Είναι ανίκανοι να αντιληφθούν και να ενδιαφερθούν για τις συνέπειες της συμπεριφοράς τους. Είναι ανίκανοι να σεβαστούν ο,τιδήποτε κι οποιονδήποτε, ανίκανοι να εκτιμήσουν ό,τι κι αν τους δίνεται, θεωρώντας το, λίγο.

Διακατέχονται μονίμως από το αίσθημα του ανικανοποίητου. Κι όταν κάποιος τους προσφέρει απλόχερα, ενθουσιάζονται μ' αυτό, αλλά συνεχίζουν να πιέζουν και να απαιτούν, γεμίζοντάς τον ενοχές, ενώ οι ίδιοι όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτα, αλλά συγχρόνως ψάχνουν κι από αλλού κάλυψη. Δεν τους αρκεί κανείς και τίποτα, δεν νοιώθουν ευχαριστημένοι και δε θα είναι ποτέ, όσο αρνούνται να κατανοήσουν πως το είδος και το τρομακτικό μέγεθος του εσωτερικού τους κενού, δεν είναι εφικτό να καλυφθεί από άλλους ανθρώπους.

Η αυτογνωσία δεν υπάρχει καν στο λεξιλόγιό τους. Τους είναι αφόρητη ακόμα και η ιδέα του να κοιτάξουν μέσα τους. Ξέρουν καλά πως η πραγματικότητά τους, απέχει παρασάγγας απ' την ναρκισσιστική εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους, και μια τέτοια κίνηση, θα έθετε σε κίνδυνο την τόσο εύθραυστη αυτοεκτίμησή τους. Άρα και θεωρούν αυτονόητη την αλλαγή των γύρω τους, κατά τρόπο τέτοιον, ώστε να μην διαταράσσεται ποτέ η προσωπική τους, πλασματική, γαλήνη.

Βαθιά συμπλεγματικοί, διψούν για αποδοχή απ' το περιβάλλον τους, κι ενώ ξέρουν ότι δεν την αξίζουν, πείθονται, με ιδέες μεγαλομανίας, πως οι άλλοι τους χρωστούν τα πάντα, χωρίς να χρειάζεται οι ίδιοι να προσφέρουν κάτι περισσότερο της (σημαντικότατης, κατ' αυτούς) παρουσίας τους. Βέβαια, υπόσχονται, θυσιάζονται και δίνουν το αίμα τους για αυτόν που έχουν κοντά τους, αλλά μόνο στα λόγια. Τα λόγια, είναι το μόνο μέσον πειθούς που διαθέτουν, γι' αυτό κι έχουν εκπαιδευτεί να τα χρησιμοποιούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Στην πράξη, όμως, δεν προτίθενται να κάνουν το παραμικρό, εκτός κι αν έτσι εξυπηρετούν κάποια προσωπική τους ανάγκη. Θεωρούν πως όλα τους οφείλονται, ενώ οι ίδιοι δεν οφείλουν παρά μόνο στον εαυτό τους. Απαιτούν τα πάντα με πιεστικό τρόπο, μιζέρια κι απειλές, ενώ, κενοί οι ίδιοι, δεν μπορούν, δεν έχουν, μα και δε θέλουν να προσφέρουν τίποτα. Μέσα τους έχουν πιστέψει πως αξίζουν να έχουν ό,τι κι αν θελήσουν από όποιον κι αν το θελήσουν, χωρίς ουσιαστική προσπάθεια από πλευράς τους, παρόλη την μεμψιμοιρία και τη μιζέρια η οποία τους διακρίνει. Αυτή είναι μια πολύ χαρακτηριστική αντίφαση, που αποτελεί κύριο γνώρισμα του ανθρώπου-παράσιτο. Εχουν, δηλαδή, ένα πολύ ιδιαίτερο, στρεβλό, σύστημα αξιών, το οποίο απαντάται μόνο στο συγκεκριμένο είδος. Με ανάλογα στρεβλό τρόπο, ερμηνεύουν σχέσεις, αισθήματα κι έννοιες, μεταξύ άλλων κι αυτή της αξιοπρέπειας, έτσι ώστε να νοιώθουν, τελικά, καλά με τον εαυτό τους.

Όσοι είχαν την ατυχία να συναναστραφούν κάποιον τόσο δυσλειτουργικό, θα γνωρίζουν πολύ καλά, το πόσο ρηχές και προβληματικές σχέσεις δημιουργεί και το μέγεθος της ζημιάς που τελικά προκαλεί, το οποίο εξαρτάται από την ευαισθησία αλλά και τον βαθμό νοημοσύνης του θύματος, από το πόσο κοντά στο παράσιτο βρέθηκε και για τι διάστημα. Είναι γεγονός πως για τον άνθρωπο-παράσιτο, μόνο ο εαυτός του έχει αξία. Οι άλλοι θεωρούνται αναλώσιμοι. Σκοπός της ύπαρξής του να τους χρησιμοποιεί για να ικανοποιεί τις ανάγκες του, σκοπός της ύπαρξής τους, να τον υπηρετούν, όπως και για όσο το χρειάζεται. Ασφαλώς, δεν δύναται να κατανοήσει πόσο ζημιώνεται και πόσα χάνει κι ο ίδιος μ' αυτή του τη στάση. Μη έχοντας, λοιπόν, τίποτα να δώσει, παίρνει αχόρταγα από αυτούς που τραβά κοντά του, μέχρι να τους αδειάσει τελείως. Ως ενεργειακό βαμπίρ, ρουφά άπληστα την ενέργεια εκείνου που κάνει το λάθος να τον αφήσει να πλησιάσει, μέχρι τελευταίας ρανίδος. Όμως ακόμα και τότε, δεν προτίθεται ν' αφήσει το θύμα του να φύγει (κι ας έχει ήδη βρει νέο), καθώς, όπως προαναφέρθηκε, το θεωρεί ιδιοκτησία του και προσπαθεί, χρησιμοποιώντας πάντα μεγάλα λόγια που ασφαλώς δεν πιστεύει, να κερδίσει εκ νέου τον θαυμασμό του, ώστε να μπορέσει ξανά να του ασκήσει εξουσία.

Τη στιγμή που το θύμα του αποφασίσει ν' απομακρυνθεί (όσοι το έχουν ζήσει, ξέρουν), ο άνθρωπος-παράσιτο, δεχόμενος κριτική και νοιώθοντας πως χάνει τον θαυμασμό, θα πανικοβληθεί και θ' αντιδράσει έντονα. Θα κάνει ό,τι μπορεί, -στα πλαίσια, πάντα, των περιορισμένων ικανοτήτων του-, για να το κρατήσει. Θα υποσχεθεί, θα παρακαλέσει, θα φωνάξει, θα κλάψει, αλλά -προσοχή!- σε καμία περίπτωση αυτές του οι αντιδράσεις δεν δηλώνουν επίγνωση των όσων έχει προκαλέσει με τη στάση του. Είναι απλά εκφράσεις του πόνου και του θυμού, που του προκαλεί η απώλεια της εκτίμησης και η τραγική, για κείνον, αίσθηση της ήττας. Του είναι αδύνατον ν' αποδεχτεί πως δεν έχει πια τον έλεγχο, πως δεν θ' ακούει πια ότι είναι ο καλύτερος απ' όλους, καθώς δεν τρέφει εκτίμηση για τον εαυτό του, παρα μόνο μέσω του θαυμασμού των άλλων, οπότε και καταρρακώνεται όταν του λένε "όχι".

Είναι σύνηθες, τα θύματα να χρειάζονται παραπάνω από μία απόπειρες για να καταφέρουν ν' απομακρυνθούν. Κι αυτό, διότι αρχικά, μη έχοντας γνώση της πραγματικότητος, δεν κατανοούν τι προκαλεί αυτές τις αντιδράσεις. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ευλόγως υποθέτουν πως είναι απόρροια των δυνατών συναισθημάτων που τρέφει γι' αυτά το παράσιτο, με αποτέλεσμα να πιστεύουν στις υποσχέσεις του και σ' όσα τις συνοδεύουν, να το συγχωρούν και να μένουν κοντά του. Όμως, καμία καλή πράξη δε μένει ατιμώρητη! Οι άνθρωποι-παράσιτα, ασφαλώς, το γνωρίζουν αυτό και το εκμεταλλεύονται στο έπακρο, όπως και κάθε τι άλλο, προς όφελός τους. Αυτό, άλλωστε, ξέρουν να το κάνουν καλά.

Το θετικό είναι πως, η γνωριμία κι η συναναστροφή μαζί τους, μας βοηθούν να αναγνωρίσουμε ευκολότερα και να εκτιμήσουμε περισσότερο, τους ανθρώπους που πραγματικά ξέρουν να αισθάνονται, να εκτιμούν, να αγαπούν, να δίνονται, τους ανθρώπους που πραγματικά αξίζουν το ενδιαφέρον και την προσοχή μας.

Θα ήταν καλύτερα για τους γύρω τους, αλλά κυρίως για τους ίδιους, αν μπορούσαν να εκτιμήσουν τη διαφορά μεταξύ σωστού και λάθους. Αν μπορούσαν να προσφέρουν ανάλογα μ' όσα ζητούν. Αν έπαυαν να θεωρούν πως είναι θεοί και πως έχουν το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται όποιον κι όπως θέλουν, πληγώνοντάς τον. Αν έβλεπαν πως οι άλλοι έχουν αληθινά συναισθήματα, πως είναι ψυχές που χρειάζονται ενδιαφέρον πραγματικό, όχι πλασματικό. Αν ένοιωθαν ευγνωμοσύνη για ό,τι τους χαριζόταν. Αν γινόταν, οι άλλοι να τους εκτιμούν γι' αυτό που είναι κι όχι για το θέατρο που πουλάνε και που απέχει τόσο απ' την πραγματικότητα. Αν ανακάλυπταν την ομορφιά της ανιδιοτέλειας. Αν έκλειναν τα μάτια τους να κοιμηθούν το βράδυ, χωρίς να χρειάζεται να λογαριάσουν πόσες πληγές άνοιξαν, στη διάρκεια της ημέρας που πέρασε, με τη συμπεριφορά τους.

Αν μπορούσαν να κοιτάξουν στα μάτια έναν άνθρωπο που τους αγάπησε και τους στήριξε πραγματικά, χωρίς να χρειάζεται να λένε γελοιότητες στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν την προδοσία με την οποία του το ανταπέδωσαν.

Αν ήταν ήσυχοι πως έδωσαν όσα πήραν ή και κάτι παραπάνω. Αν ήταν ικανοί να νοιώσουν αυτό το μεγαλείο ψυχής, θα μπορούσαν να είναι γεμάτοι, ολοκληρωμένοι κι ευτυχισμένοι άνθρωποι.

Αυτά, βέβαια, για να γίνουν κατανοητά από κάποιον, θα πρέπει να έχει ικανότητα αυτογνωσίας, αληθινών συναισθημάτων, σκέψης κι αυτοκριτικής.

Σε σπάνιες περιπτώσεις, μια σημαντική γι' αυτούς απώλεια, είναι δυνατόν να τους ταρακουνήσει κάπως κι ίσως να τους κάνει να εκτιμήσουν σ' ένα βαθμό αυτό που είχαν, μα ακόμα κι αυτό, σπανιότατα φτάνει για ν' αλλάξουν το ο,τιδήποτε. Οι άνθρωποι-παράσιτα, είναι άνθρωποι απείρως αχάριστοι, ρηχοί, της στιγμής, του εαυτούλη τους κι αρκετά αφελείς, ώστε να αγνοούν πως για κάθε τι που κάνουν, θα κληθούν να πληρώσουν το τίμημα. Γι' αυτό και δεν πρέπει ποτέ να στηρίζεστε πάνω τους. Θα εκμεταλλευτούν ακόμα και την τελευταία σας αδυναμία. Beware!

Ίσως να είναι συγγενής ανωμαλία, ίσως να φταίει ο τρόπος που τους μεγάλωσαν, τι σημασία έχει...

Σημασία έχει πως, αν ποτέ,.. λέμε τώρα, κάποιος απο δαύτους κατανοήσει τη φύση της ύπαρξής του και τις επιπτώσεις που αυτή έχει στους ανθρώπους που τρέφουν αληθινά συναισθήματα, θα τρομάξει.

Ευτυχώς, για τους ανθρώπους-παράσιτα, η πιθανότητα να φτάσει τόσο μακριά το όποιο μυαλό διαθέτουν, είναι από μηδαμινή εως ανύπαρκτη. Δυστυχώς, για όσους δεν έχουν τη δύναμη να φύγουν από κοντά τους.

Κι αν αυτός που βίωσε μια ανάλογη τραυματική εμπειρία αισθάνθηκε πληγωμένος απ' την αχαριστία του παρασίτου κι ανόητος που γελάστηκε, τελικά αυτό που μένει κι έχει αξία, είναι η ανακούφιση που, έστω κι αργά, απηλλάγη του βάρους, κυρίως όμως η ευτυχής διαπίστωση πως ό,τι έδωσε ήταν αληθινό, πως ό,τι ένοιωσε ήταν αληθινό, πως ό,τι είπε ήταν αληθινό, πως ο ίδιος ήταν αληθινός, πως στάθηκε ανώτερος των περιστάσεων.

Αποσπάσματα

Είχε ακούσει πολλά για την αγάπη. Ήξερε καλά να την περιγράφει απ' τα διαβάσματα. Γνώριζε την εικόνα της, αλλά δεν είχε ιδέα για την μυρωδιά της. Έψαχνε πάντα να τη βρεί. Αλλά δεν ήξερε που συχνάζει. Σήκωσε λιθάρια, βούτηξε σε σκατά, κολύμπησε σε κύμματα, περπάτησε σε σκοτεινούς δρόμους. Την βρήκε μια φορά. Τυχαία. Κοντά σε μια ξεχασμένη βάρκα. Σε μια παραλία με βότσαλα. Την έπιασε, την φίλησε, την μύρισε και προσπάθησε να την κολλήσει στην ψυχή του σαν αφίσα. Νόμισε πως έτσι θα την κρατήσει για πάντα. Ακίνητη, καρφωμένη με πινέζες. Σαν αφίσα! Δεν ήξερε πως η αγάπη χύνεται στο αίμα από μια τρύπα της ψυχής. Κι έτσι μια νύχτα, που αργούσε να τελειώσει, η αφίσα ξεκόλλησε. Έπεσε και χάθηκε στο σκοτάδι...

Κρίμα! Κρίμα που δεν μπόρεσε να καταλάβει, πως η αγάπη δεν στερεώνεται με πινέζες. Κι ακόμα πως οι αρχηγοί τίποτα δεν αγάπησαν ποτέ εκτός απο την αρχηγία τους. Κρίμα που τον άρπαξε μια νύχτα ο λύκος. Ο αρχηγός. Και τον κατασπάραξε.

Είναι μερικές φορές, που όλος ο κόσμος γίνεται ένα πολύχρωμο μπαλόνι στα χέρια σου. Το πετάς ψηλά κι ύστερα ανοίγεις την αγκαλιά σου και το πιάνεις. Ένα πολύχρωμο μπαλόνι. Δικό σου. Ολότελα δικό σου. Να το πετάς, να το κοιτάς, να το φιλάς. Είναι μερικές φορές. Κι ας κρατάνε τόσο λίγο.. Μπορεί να είναι μια ψευδαίσθηση. Μια χίμαιρα. Ένα τρελλό ονειράκι. Σιγά! Σιγά που θα σου χαριστεί ο κόσμος!

Τα κύμματα... Τα κύμματα σ' οδηγούν εκεί που θέλουν να σε ξεβράσουν. Είναι να μη βρεθεί η ψυχή σου, άδειο κοχύλι, πεταμένη στο θυμό τους. Κάποιοι όμως είναι τυχεροί. Στ' άδεια κοχύλια της ψυχής τους, οι Γοργόνες κρύβουν τα τραγούδια τους. Κάποιοι...δεν θα τους βρεις σε κάθε βήμα σου...

Εγώ την τρέλλα μου την φοράω καπέλο. Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλειά. Κι όταν δω πως η παράγκα μου πιάνει κοριούς, ανάβω ένα σπίρτο και την καίω. Δεν το 'χω για τίποτα. "Πόσο κάνει;", λέω στη μοίρα μου, "τι χρωστάω;". "Τόσα", μου λέει. "Πάρ' τα λοιπόν και δίνε του", της λέω, "έχω ραντεβού με την επόμενη μέρα!".

Στα παιδικά μας χρόνια, κρύβαμε τα χέρια μας στην τσέπη και προσπαθούσαμε να ονειρευτούμε. Τώρα που μεγαλώσαμε, κρύβουμε την ψυχή μας στην ίδια τσέπη...


(της Αλκυόνης Παπαδάκη)