Πόσο προετοιμασμένος μπορεί να είναι κάποιος, για να γίνει γονέας; Πόσο προετοιμασμένος
μπορεί να είναι κάποιος, για να βιώσει το μεγαλύτερο θαύμα, το δικό του θαύμα, την
μεγαλύτερη αλλαγή στη ζωή του;
Παρεμπιπτόντως, πάντα πίστευα πως τα παιδιά διαλέγουν τους γονείς τους. Πως είναι ψυχές,
που περιμένουν μέχρι να βρουν τους κατάλληλους. Ποτέ δεν πίστεψα στο τυχαίο του πράγματος. Μπορεί εμείς να φτιάχνουμε το σώμα τους, όμως η ψυχή τους είναι κάπου εκεί έξω, περιμένοντας εμάς, να δημιουργήσουμε το σπίτι της, το σώμα όπου θα κατοικήσει. Τι μ' έκανε να το πιστεύω; Δεν ξέρω. Όμως κι όταν έγινα γονέας, αυτό ακριβώς ένοιωσα. Πως το παιδί μου, μ' είχε επιλέξει. Η ένωσή μας, δεν ήταν τυχαία.
Πόσο, λοιπόν, έτοιμος είναι κανείς, να γίνει γονέας; Και πώς να το χειριστεί; Ποιος ο σκοπός; Να δώσουμε ή να πάρουμε; Το πρώτο, θ' απαντούσε κανείς με μια πρώτη σκέψη. Είναι όμως μόνο αυτό; Αν δούμε τον ερχομό ενός παιδιού απ' την καθαρά "γήινη", φυσική του πλευρά, τότε, ναι. Σκοπός είναι να δώσουμε. Να δώσουμε προστασία, αγάπη, αρχές, μόρφωση, γνώση, παιδεία, στο παιδί μας κι έναν ακόμα άξιο πολίτη κι αυριανό γονιό, στον κόσμο. Αν, όμως, το δούμε απ' την άλλη πλευρά, την λιγότερο "γήινη", μήπως ο σκοπός είναι να γίνουμε εμείς καλύτεροι; Μήπως τα παιδιά μας, είναι οι δάσκαλοί μας; Μήπως θα 'πρεπε να τ' αφήσουμε να μας δείχνουν, αντί να τους δείχνουμε;
Λέμε όλοι, πως περιμένουμε απ' τα παιδιά μας να βελτιώσουν τα πράγματα, να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο για τα ίδια και τα δικά τους παιδιά. Το ίδιο, φαντάζομαι, έλεγαν κι οι γονείς ή οι παππούδες μας. Ποιος όμως είναι ο "καλύτερος κόσμος"; Αυτός με τα περισσότερα χρήματα, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα, για να μη μας λείπουν καμία εποχή, με τα ψηλότερα κτίρια, τα ταξίδια στο διάστημα, τα συμπαθητικά gadgets, τα χαμηλότερα επιτόκια;
Εγώ, τον καλύτερο κόσμο, τον βλέπω στα ίδια τα παιδιά. Όσο είναι παιδιά. Πριν ωριμάσουν και μας μοιάσουν. Όσο δεν γνωρίζουν την κακία, το μίσος, τον πόλεμο, τον φθόνο. Όσο δεν γνωρίζουν τι θα πει "πατώ επί πτωμάτων", όσο δε ζουν για το χρήμα κι ό,τι αυτό μπορεί να τους προσφέρει. Όσο χαμογελούν και μιλούν στον κάθε άγνωστο με χαρά, χωρίς να φοβούνται πως μπορεί να σκέφτεται να τους κάνει κακό. Όσο τα όνειρά τους είναι γεμάτα χρώματα, γέλια και παιχνίδια κι όχι άγχος για το αύριο. Όσο το χαμόγελό τους κι η αγκαλιά τους είναι αυθόρμητα κι όχι επειδή "έτσι πρέπει για να μη μας παρεξηγήσουν". Όσο δεν τους περνά απ' το μυαλό να φερθούν διαφορετικά σε κάποιον, επειδή έχει μαύρο χρώμα το δέρμα του ή επειδή δεν είναι ντυμένος με την τελευταία λέξη της μόδας και δεν οδηγεί ακριβό αυτοκίνητο.
Εκεί είναι ο καλύτερος κόσμος. Σ' αυτά τα παιδιά, που κάποτε ήμαστε εμείς και που, δυστυχώς, λίγα χρόνια αργότερα, θα είναι σαν εμάς.
Αυτά, τα παιδιά, είναι που μας δείχνουν τον δρόμο για τον παράδεισο. Κι εμείς, οι μεγάλοι, είμαστε αυτοί που τα μαθαίνουμε πως να ξεχάσουν ό,τι ξέρουν και να περάσουν το κατώφλι της κόλασης στην οποία τα φέραμε.
Δε θέλω να είμαι τέτοιος γονιός. Θέλω να μάθω απ' τα παιδιά μου. Θέλω να τα κρατήσω για πάντα παιδιά, στην ψυχή. Είναι δύσκολο, μα προσπαθώ...
Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
Συμφωνώ απόλυτα. Αν και η πράξη είναι δύσκολη λόγω της καθημερινότητας που μας καταβροχθίζει κυριολεκτικά, το να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να νιώσει όπως τα παιδιά θα είναι η σωτηρία μας. Όταν βέβαια γίνεσαι γονιός, η ευθύνη αυτή υπάρχει και απέναντι στα παιδιά σου- να τους επιτρέψουμε δηλαδή αυτή την αγνή παιδικότητα... Τελικά πρέπει να τα αφήσουμε να ανασάνουν λίγο.
-> chris mark, ευχαριστώ πολύ, κατ' αρχήν, για τον σχολιασμό. Όντως, έτσι είναι. Μας καταβροχθίζει η καθημερινότητα, αλλά και οι γύρω μας. Δεν είναι πολλά τα περιθώρια, όταν ζεις σ' έναν κόσμο σαν αυτόν, που ο θάνατός σου είναι η ζωή των άλλων. Εξάλλου, σκέψου, αν προσπαθήσεις να είσαι έτσι, έστω για λίγο, για μία μέρα, το πιθανότερο είναι οι γύρω σου να σε κοιτούν παράξενα και να φοβηθούν μήπως έπαθες κάτι σαν άνοια, ή ελαφρύ εγκεφαλικό,ας πούμε. Αλλά τα δύσκολα είναι τα καλύτερα, έτσι δεν είναι; Η προσπάθεια, πιστεύω, μόνο κέρδος μπορεί να φέρει. :)
Συμφωνώ και πάλι μαζί σου, αλλά η προσπάθεια που αναφέρεις μερικές φορές παύει από τη στιγμή που ξεκινάει η προσπάθεια να αμυνθείς από τις κακές προθέσεις κάποιων άλλων και μάλιστα όταν μαθαίνεις και το παιδί να αμύνεται από αυτή τη κακία. Εγώ βέβαια δε μιλάω από τη πλευρά του γονέα, αλλά του εκπαιδευτικού- κι εκεί τα διλήμματα είναι μεγάλα.
Λοιπόν, θέλω να σε προσκαλέσω να δεις τα blogs μου, ιδίως αυτό για τους γονείς των μαθητών μας. Στη τελευταία μου ανάρτηση τους παραπέμπω στο δικό σου κείμενο. Αν σε ενοχλεί αυτό, εννοείται ότι θα το βγάλω. Ορίστε το link για το κείμενο που σου λέω:
http://markaki-articles.blogspot.com/2008/10/blog-post.html
Είναι αλήθεια, πως δυσκολεύει πολύ, όταν το παιδί βγει απ' την προστατευτική κάψουλα της οικογενείας. Γι' αυτό, άλλωστε, μιλώ για προσπάθεια. Διότι πριν αρχίσουν οι εξωτερικές επιρροές, το πράγμα είναι εύκολο.
Όταν πρωτοέγινα μητέρα, σκεφτόμουν να μην στείλω το παιδί μου σχολείο, αλλά να διδάσκεται κατ' οίκον. Σου φαίνεται, φαντάζομαι, υπερβολικό, μα υπερβολικός ήταν κι ο φόβος μου. Τελικά τα παιδιά μου πήγαν στο σχολείο. Από την προσχολική ηλικία όμως, προσπαθώ να αναπτύξω το κριτήριό τους, όσον αφορά σε χαρακτήρες, συμπεριφορές κι αντιδράσεις (σύμφωνα πάντα με την προσωπική μου κρίση). Τους μιλώ πολύ κι αυτά το ίδιο. Χτίζουμε, μαζί, μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης, πράγμα που με κάνει να αισθάνομαι κάπως πιο ήσυχη για τις επιλογές τους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως επαναπαύομαι, φυσικά.
Μιλάς, λες, ως εκπαιδευτικός. Μα, αλήθεια, απέχει πολύ ο ρόλος του εκπαιδευτικού απ' αυτόν του γονιού; Νομίζω πως όχι. Κοινός είναι ο στόχος. Μην ξεχνάς πως οι γονείς, λένε, ευθύνονται για το ζην κι οι δάσκαλοι για το ευ ζην. Έχω εξηγήσει στα παιδιά μου τον ρόλο του δασκάλου, το πόσο δύσκολος και άξιος σεβασμού είναι, φροντίζω να είμαι σε επαφή με τους δασκάλους των παιδιών μου και σιωπηρός παρατηρητής της μεταξύ τους σχέσης και δε θα διστάσω να επέμβω αν το κρίνω απαραίτητο.
Καταλήγοντας, λοιπόν, η προσπάθεια δεν παύει, απλά με τα χρόνια γίνεται δυσκολότερη.
Είδα το blog που αφορά στους γονείς και μαθητές και το βρήκα εξαιρετικό, διότι δείχνει ειλικρινές ενδιαφέρον προς τους γονείς, τα παιδιά και θέματα που τους απασχολούν.
Σ' ευχαριστώ, ξανά, για το ενδιαφέρον, τον σχολιασμό, την πρόσκληση και την παραπομπή και δέξου τα συγχαρητήρια μου, ως μιας μητέρας που μπορεί να μη σε γνωρίζει, διακρίνει όμως το ενδιαφέρον σου για το παιδί και την επιθυμία σου όχι μόνο να διδάξεις, αλλά να παιδεύσεις, πράγμα αξιέπαινο.
Κι εγώ σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Τελικά νομίζω ότι συμφωνούμε σε πολλά πράγματα. Έχεις δίκιο: γονέας και εκπαιδευτικός δεν απέχει τόσο όσο νομίζουμε.
Συνέχισε να γράφεις το ίδιο γνήσια και αυθόρμητα κι εγώ θα είμαι εδώ για σχολιασμό και ωραία συζήτηση!
Εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε :)
Δημοσίευση σχολίου