Τι όμορφη είναι η αλήθεια των παιδιών.. αυτή η αφοπλιστική ειλικρίνεια που τα διακρίνει, πριν αρχίσουν να μαθαίνουν πώς έχουν τα πράγματα στον κόσμο των μεγάλων.
Των μεγάλων... αυτών που φοβούνται τον διπλανό τους, την σκιά τους, ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτών που κρύβουν τις αλήθειες τους και που ψάχνουν ξένες αλήθειες στους άλλους.
Νοσταλγώ την εποχή που ήμουν παιδί. Που ρωτούσα "θέλεις να γίνουμε φίλοι;" κι έπαιρνα ως απάντηση ένα ξεγυρισμένο κι απροκάλυπτο "Όχι", χωρίς δικαιολογίες και σάλτσες. (από λίγους, μη φανταστείς, ήμουν συμπαθητικό παιδάκι).
Μου τη δίνει το ψέμμα.
Μου τη δίνουν, ας πούμε, τα κομπλιμέντα χωρίς βάση. Μα, πραγματικά, δεν είναι γελοίο να βγαίνεις απ' το σπίτι, άγρια χαράματα, με την τσίμπλα στο μάτι, τις χαρακιές απ' το μαξιλάρι στο μάγουλό σου να μαρτυρούν πως ακόμα δεν έχεις αποκτήσει πλήρη επαφή με την πραγματικότητα, με τη μούρη στο πάτωμα απ' τη νύστα, το χαμόγελο στην κωλότσεπη, άβαφη, αχτένιστη, φορώντας ό,τι βρήκες μπροστά σου με μια πρόχειρη ματιά και ν' ακούς "αχ, τι όμορφη είσαι σήμερα!"; Ή, να έχεις πάει διακοπές, να έχεις βάλει 10 κιλά κι επιστρέφοντας, με τα μόνα ρούχα που κουμπώνουν, αφού δεν χωράς πια ούτε σε τσουβάλι για πατάτες, παραδόξως, κάποιοι να εκπλήσσονται απ' το πόσο πολύ και πόσο γρήγορα αδυνάτισες; Πόσα κιλά καθυστέρησης, δηλαδή, πρέπει να κουβαλάς για να τα πιστέψεις;
Μου τη δίνουν, επίσης, οι δικαιολογίες χωρίς λόγο, για πράγματα που ούτε σ' αφορούν, ούτε θα σκεφτόσουν, ποτέ,να ρωτήσεις, όπως: "Άσε, πήγαμε Σφακιανάκη χτες. Ωραία ήταν." και μετά από λίγη σκέψη, "Όχι πως ακούω Σφακιανάκη, βέβαια, για την παρέα πήγα, ξέρεις, για να μη λένε. Εγώ ούτε που τον αντέχω". Ναι, οκ, μ' έπεισες τώρα. Ποιος χέστηκε ρε συ για το αν τον ακούς ή οχι;
Μου τη δίνουν οι πολιτικοί, οι θρησκευτικοί ηγέτες, όλοι όσοι λένε ψέμματα, μα περισσότερο μου τη δίνουν τα ψέμματα απ' τους κοντινούς μου ανθρώπους. Τους ανθρώπους που με γνωρίζουν. Τους ανθρώπους που έχω ανάγκη να εμπιστευτώ. Ναι, το 'χω ανάγκη να ξέρω πως σ' αυτούς μπορώ να στηριχτώ. Έχω ανάγκη να κρατώ τον λόγο τους χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να αναρωτιέμαι τι μπορεί να κρύβεται πίσω απ' αυτό που φτάνει στ' αυτιά μου. Όσο έχω ανάγκη να τους προσφέρω κι εγώ αυτή τη σιγουριά.
Μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι υπέρ της ωμότητας, ούτε της έλλειψης τακτ. Απλά μ' αρέσουν οι αλήθειες κι ας τιμωρούμαι συχνά γι' αυτό.
Το κακό μ' όλα αυτά, είναι πως είναι δεδομένο πια το ψέμμα. Λες αλήθειες, αλλά δεν σε πιστεύουν. Άντε μετά ν' αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας.
*και,ναι, λέω κι εγώ ψέμματα καμμιά φορά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου