Παιδάκι ακόμα, με λαχτάρα παρακαλούσα τους γονείς μου να βγούμε έξω όταν έβρεχε και, Θεέ μου, πόση λύπη μου έφερνε το "όχι" τους με το γνωστό κήρυγμα "Μα είναι δυνατόν; Θα βραχούν τα ρούχα σου, θα κρυώσεις και πώς θα πας σχολείο μετά; Μα γιατί επιμένεις; Θέλεις ν' αρρωστήσεις; Δεν είναι άσχημο να είσαι άρρωστη; Πώς θα παίζεις με τις φίλες σου;". Μου βάραινε η ψυχή κι αναγκαζόμουν ν' αρκεστώ στο να κολλήσω το πρόσωπό μου στο τζάμι και να κοιτάζω έξω μέχρι να σταματήσει.
Όταν μεγάλωσα αρκετά, ώστε να μη χρειάζομαι άδεια, περπάτησα πολλά χιλιόμετρα στη βροχή.
Αργότερα μεγάλωσα ακόμα περισσότερο, έκανα κι εγώ παιδιά κι έπιασα την ομπρέλα, διότι η βροχή έγινε ξανά "αιτία ασθενείας".
Σήμερα έβρεξε κι ο μικρός μου γιος μου είπε πόσο θα του άρεσε να περπατούσαμε στη βροχή. Του χάιδεψα το κεφαλάκι, χωρίς να πω τίποτα. Δεν έδωσα μεγάλη σημασία, για να είμαι ειλικρινής. Μα, όταν κι ο μεγάλος μου γύρισε απ' το σχολείο μούσκεμα και μου είπε "Μαμά, μη μου θυμώσεις, που ενώ όλα τα παιδιά έβαλαν τα μπουφάν και τις κουκούλες τους όταν σχολάσαμε, εγώ το έβγαλα, για να νοιώσω πάνω μου τη βροχή", τότε θυμήθηκα.
Πότε το έχασα; Γιατί; Το έχασα αλήθεια ή απλά γίνομαι...οι γονείς μου;
Την επόμενη φορά που θα βρέξει, θα πάρω τα παιδιά μου και θα περπατήσουμε, χωρίς ομπρέλα, μέχρι το νερό να ποτίσει και τα κόκκαλά μας! Γιατί, αλήθεια, δεν μπορώ να σκεφτώ και πολλά πράγματα σ' αυτή τη ζωή, που είναι πιο ευχάριστα από μια βόλτα στη βροχή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου