Νιφάδες έπεφταν βαριές απ' τον ουρανό.
Ο βοριάς σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά του.
Έπεφταν αγγίζοντας φευγαλέα που και που η μια την άλλη.
Στριφογύριζαν σαν σε λούνα παρκ.
Κοιτούσαν κάτω, χαμηλά, τη μαύρη αγριεμένη θάλασσα.
Ύστερα έριχναν κλεφτές ματιές μεταξύ τους.
Δεν ήθελαν να παραδεχτούν τον φόβο τους.
Τον φόβο πως αυτή η κυμμάτινη μάζα θα τις κατάπινε.
Δεν θα 'μενε ούτε ίχνος της τόσο σύντομης ύπαρξής τους.
Είχαν ξεκινήσει γελώντας το ταξίδι τους.
Δεν είχαν ταξιδέψει ποτέ πριν.
Μιλούσαν, μα ο ήχος τους χανόταν με τον άνεμο.
Τα κύμματα έμοιαζαν όλο και μεγαλύτερα.
Ο φόβος τις κύκλωνε χωρίς ν΄αφήνει ελπίδα.
Ο αδηφάγος ωκεανός όλο και πλησίαζε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου