Τα μάτια ορθάνοιχτα, καρφωμένα στο κενό.
Στέκει ακίνητο, σαν νεκρό, το σώμα.
Βουβό, παγωμένο.
Κι η ψυχή ρέει στο χώμα, κόκκινη σαν αίμα.
Ακατάπαυστα, με ορμή, ποτάμι που σταματημό δεν έχει.
Η γη ανοίγει, φλόγες πετάγονται γύρω.
Φωτιά, λάβα γεμίζει τα πάντα.
Κόκκινο. Μόνο κόκκινο, παντού.
Γίνεται ένα με τη λάβα.
Λάβα κι αυτό.
Λιώνει.
Εξαφανίζεται.
Λάβα κι αυτό.
Ένα με το κόκκινο.
Ένα.
Τίποτα.
2 σχόλια:
...νόμος:αν δε θυσιαστεί η αδυναμία δε δοξάζεται η υπεροχή...και έτσι η αδυναμία συναντά την υπεροχή..και γίνονται ένα..ένα με το κόκκινο:)
Λες ε? Μπορεί... εγώ όπως είμαι τώρα πάντως, μόνο το κόκκινο βλέπω.. :)
Δημοσίευση σχολίου