Οι παλιές αγάπες

"Μου λείπεις, ξέρεις" του είπε, "κι αναρωτιέμαι...πώς χάνονται μέσα σε μια στιγμή, όλα όσα έχεις με κάποιον?  Πώς το ένα σπάει σε δυο κομμάτια που το ένα καν δεν αγγίζει το άλλο?  Πώς ξαφνικά εξαφανίζεται κάθε ανάγκη, κάθε επιθυμία?  Τι είναι αυτό που παίρνει το μυαλό, την καρδιά και τα ταξιδεύει μακριά?"  


"Μην απαντήσεις", συνέχισε. "Δεν θέλω να ξέρω. Καταλαβαίνω, πάντα καταλαβαίνω, απλά δεν θέλω να ξέρω. Όχι αυτή τη φορά. Τί σημασία έχει ένα όνομα, μια περιγραφή, μια εικόνα?  Σημασία έχει η αλήθεια. Κι η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει τίποτα. Δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Οχι πια."


Την κοίταξε σαν να την έβλεπε για πρώτη φορά.  "Κοίτα..." άρχισε να λέει, όμως τον διέκοψε.


"Σσσσσ...μη  μιλάς." του είπε.  "Πραγματικά δεν θέλω να ξέρω. Μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, μπορεί ένα συναίσθημα. Ό,τι κι αν είναι, είναι πιο μεγάλο απ' αυτό που είχαμε. Αρκεί. Δεν χρειάζεται να μάθω κάτι άλλο."


Έβλεπε στα μάτια του σιγουριά. Ίσως και να ήθελε να της πει κάτι. Ετσι, για να δώσει μια απάντηση, αληθινή ή ψεύτικη.  Ίσως να ήθελε ξανά να της χρεώσει το φευγιό του. Δεν μίλησε όμως.  Δεν είπε τίποτα.


"Βλέπω πως είσαι καλά" του είπε, "κι αυτό μου φτάνει. Συνέχισε ό,τι κι αν είναι αυτό που σε κάνει χαρούμενο. Nα είσαι πάντα έτσι." 


Τελικά, οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο ή στον αγύριστο...