Οριστικά!

Χαοτικοί άνθρωποι, με χαοτικές σκέψεις, χωρίς αρχή, μέση, τέλος, χωρίς οποιονδήποτε ειρμό. Άνθρωποι, που αρέσκονται στο να δημιουργούν το χάος γύρω τους, να φέρνουν εαυτούς και άλλους σε εξαιρετικά δύσκολες θέσεις και που -όσο τρελλό κι αν ακούγεται- δυσαρεστούνται όταν δεν επιβραβεύονται γι' αυτό. Κι άλλοι, που πιστεύουν πως με το να βοηθούν τους πρώτους στη δημιουργία του χάους, έστω κι αν δεν είναι προς όφελός τους, αποκτούν τον έλεγχό του. Εθελοτυφλούν. Ποιος μπόρεσε ποτέ να ελέγξει το χάος;;

Ο παραλογισμός σ' όλο του το μεγαλείο. Πόσοι μπορούν να τον ζουν για πολύ; Εγώ, πάντως, όχι. Το δοκίμασα κι αναγκάστηκα, παρόλο που το απεχθάνομαι, να χαϊδέψω αυτιά και να κάνω πως αντιλαμβάνομαι τις κινήσεις απόγνωσης και τακτικής ως μεγαλοψυχία, αφού αυτό ήθελαν να πιστέψω. Εξάλλου ήταν ζήτημα χρόνου το να φανεί τί πραγματικά ήταν και φάνηκε ξεκάθαρα και μάλιστα πιο σύντομα απ' ό,τι περίμενα. Φυσικά δεν το κατηγορώ. Το κατανοώ. Ο άνθρωπος, στην απελπισία του, πιάνεται απ' ο,τιδήποτε, προκειμένου να νοιώσει πως μπορεί να κινεί έστω κι ένα απ' τα νήματα.

Κάποιοι, λανθασμένα, συγχέουν το δικαίωμά τους να ζητούν, με υποχρέωση των άλλων να τους προσφέρουν. Η συγχώρεση ή η εμπιστοσύνη δεν είναι κάτι που παίρνει κανείς επειδή απλά το ζητά ή βάζει άλλους να το ζητήσουν για αυτόν. Κι αν δεν είναι ικανοί με τις συμπεριφορές τους να δημιουργήσουν την καλή εικόνα που θέλουν, για τον εαυτό τους, αδίκως το προσπαθούν με τα λόγια. Όλοι, ανεξαιρέτως, κρινόμαστε απ' τις επιλογές και τις πράξεις μας και κερδίζουμε ή χάνουμε, ανάλογα μ' αυτές.

Είναι, ομολογουμένως, ενοχλητικό το να βρίσκομαι αντιμέτωπη με ανθρώπους και καταστάσεις, δυσάρεστες για όλους, που ποτέ δε θέλησα και που κάποιος άλλος επέλεξε για μένα, επειδή πίστεψε πως έτσι κάτι θα κέρδιζε. Ειδικά όταν εγώ φρόντιζα πάντα να διασφαλίζω την απόσταση και την ηρεμία, ακριβώς επειδή είναι πασιφανές πως ποτέ, τίποτα καλό δεν βγαίνει από τέτοιες αντιπαραθέσεις. Δεν πειράζει όμως, για μένα τελείωσε. Για αυτούς που μένουν και περιμένουν, είναι δύσκολο.

Ενημερωτικά αναφέρω πως, για το αν είμαι καλή ή κακιά, για το πως σκέφτομαι, τι νοιώθω, τι βλέπω, για το τι έχω μέσα μου ή τι απόχρωση έχει η αύρα μου, μπορεί ο οποιοσδήποτε να έχει γνώμη, μ' αφορούν όμως μόνο αυτές των ανθρώπων που επιλέγω να έχω πλάι μου. Των άλλων οι γνώμες, θετικές ή αρνητικές, μ' αφήνουν παγερά αδιάφορη.

Τέλος, παρακαλώ αυτόν που με ενέπλεξε σ' όλα αυτά, όχι να προσπαθήσει, αλλά να μείνει για πάντα μακριά μου, ο ίδιος και οι άνθρωποι του περιβάλλοντός του. Μου έγιναν φορτικοί.

Δεν εύχομαι κακό για κανέναν, μα πλέον δε μ' αγγίζει τίποτα.