Αγκάλιασες σφιχτά τον κόσμο μου
το λάτρεψα
τον έκανες δικό σου
και πες μου τώρα πώς να ζήσω...
Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011
Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011
Κόκκινο
Τα μάτια ορθάνοιχτα, καρφωμένα στο κενό.
Στέκει ακίνητο, σαν νεκρό, το σώμα.
Βουβό, παγωμένο.
Κι η ψυχή ρέει στο χώμα, κόκκινη σαν αίμα.
Ακατάπαυστα, με ορμή, ποτάμι που σταματημό δεν έχει.
Η γη ανοίγει, φλόγες πετάγονται γύρω.
Φωτιά, λάβα γεμίζει τα πάντα.
Κόκκινο. Μόνο κόκκινο, παντού.
Γίνεται ένα με τη λάβα.
Λάβα κι αυτό.
Λιώνει.
Εξαφανίζεται.
Λάβα κι αυτό.
Ένα με το κόκκινο.
Ένα.
Τίποτα.
Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011
Οι παλιές αγάπες
"Μου λείπεις, ξέρεις" του είπε, "κι αναρωτιέμαι...πώς χάνονται μέσα σε μια στιγμή, όλα όσα έχεις με κάποιον? Πώς το ένα σπάει σε δυο κομμάτια που το ένα καν δεν αγγίζει το άλλο? Πώς ξαφνικά εξαφανίζεται κάθε ανάγκη, κάθε επιθυμία? Τι είναι αυτό που παίρνει το μυαλό, την καρδιά και τα ταξιδεύει μακριά?"
"Μην απαντήσεις", συνέχισε. "Δεν θέλω να ξέρω. Καταλαβαίνω, πάντα καταλαβαίνω, απλά δεν θέλω να ξέρω. Όχι αυτή τη φορά. Τί σημασία έχει ένα όνομα, μια περιγραφή, μια εικόνα? Σημασία έχει η αλήθεια. Κι η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει τίποτα. Δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Οχι πια."
Την κοίταξε σαν να την έβλεπε για πρώτη φορά. "Κοίτα..." άρχισε να λέει, όμως τον διέκοψε.
"Σσσσσ...μη μιλάς." του είπε. "Πραγματικά δεν θέλω να ξέρω. Μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, μπορεί ένα συναίσθημα. Ό,τι κι αν είναι, είναι πιο μεγάλο απ' αυτό που είχαμε. Αρκεί. Δεν χρειάζεται να μάθω κάτι άλλο."
Έβλεπε στα μάτια του σιγουριά. Ίσως και να ήθελε να της πει κάτι. Ετσι, για να δώσει μια απάντηση, αληθινή ή ψεύτικη. Ίσως να ήθελε ξανά να της χρεώσει το φευγιό του. Δεν μίλησε όμως. Δεν είπε τίποτα.
"Βλέπω πως είσαι καλά" του είπε, "κι αυτό μου φτάνει. Συνέχισε ό,τι κι αν είναι αυτό που σε κάνει χαρούμενο. Nα είσαι πάντα έτσι."
Τελικά, οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο ή στον αγύριστο...
Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)