Ταξίδι

Θα έφευγε ταξίδι.  Άνοιξε το ντουλάπι κι άρχισε να τα βγάζει ένα ένα  και να τα αφήνει πάνω στο κρεββάτι.  Τα ξεδίπλωνε, τα παρατηρούσε, μετά τα δίπλωνε ξανά προσεκτικά.  Κάποια ήταν σε καλή κατάσταση.  Άλλα κιτρινισμένα, θαμπά.  Ήταν πολλά.  Αποφάσισε να μην τα πάρει όλα, δεν χωρούσαν στην κόκκινη βαλίτσα.  


Χρειάστηκε χρόνο για να κάνει τη διαλογή.  Αφού σιγουρεύτηκε, έβαλε πάλι στο ντουλάπι όσα θ' άφηνε πίσω κι αφού τακτοποίησε τα υπόλοιπα στη βαλίτσα, την έκλεισε και σηκώθηκε.


"Να θυμηθώ κάποια στιγμή να τα καθαρίσω" σκέφτηκε για τα όνειρα που θα περίμεναν στην ντουλάπα. Πήρε τη βαλίτσα, έκλεισε το φως και ξεκίνησε για τον καινούριο χρόνο.

Λυγμός

Αναρωτιόμουν πόσοι με καταλάβαιναν.  Αναρωτιέμαι αν με καταλαβαίνει κανείς.

Ανάβω, σβήνω, ανάβω...σαν φλόγα κεριού γενεθλίων, από κείνα που τα φυσάς και τα φυσάς και τα φυσάς..  Που κάθε φορά που τα συναντάς σκέφτεσαι κάτι διαφορετικό. Πως έχει πλάκα.. πως είναι όμορφο που δεν σου στερούν το φως τους.. πως κάποιος βάλθηκε να σ' εξοντώσει..

Εποχές εναλλάσσονται εμπρός μου με τέτοια ταχύτητα, που καμιά φορά φοβάμαι πως θα μείνω μόνη στην αρχή ή στο τελείωμα του χρόνου. Και δεν ξέρω και πώς να τον μετρήσω...

2 χάδια πέφτουν στο πάτωμα με θόρυβο.

Ένα "μου λείπεις" και μετά τίποτα.

Και ξαφνικά, ένας λυγμός. Όταν δεν το περιμένεις. Ένας λυγμός γεμάτος αγάπη.  Κι η καρδιά δακρύζει, μαλακώνει.

Άλλοι βλέπουν στα μάτια μου χαρά, άλλοι θλίψη, άλλοι εγωισμό, άλλοι καλωσύνη, άλλοι φαντασία, άλλοι κακία, άλλοι συρτάρια κλειστά, άλλοι...  Μα όλοι, φαίνεται να ξεχνούν πως στα μάτια μου καθρεφτίζεται ό,τι κοιτάζω.

Μια λέξη

Κι ο  χρόνος εκμηδενίζεται.  Είσαι, ξαφνικά, στο χθες.  Μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια πίσω.  Σκέφτεσαι τι σε κρατούσε εκεί, τι σε έφερε στο σήμερα, τι επιλογές είχες... κι όλα αυτά με μία μόνο λέξη!  


Και ξέρεις πως αύριο, κάτι θα σε ξαναγυρίσει στο σήμερα και θα σκέφτεσαι πως ήταν... θα αναρωτιέσαι αν έκανες το καλύτερο, τι άλλαξε, τι θα μπορούσε να είχε γίνει άν...


Η μηχανή του χρόνου.


Μία μόνο λέξη!

Μη λες τίποτα

Μύρισε

Άγγιξε  

Αγάπα

Μη λες τίποτα

Μόνο νοιώσε

Σκληρή αγκαλιά

Αγκάλιασες σφιχτά τον κόσμο μου

το λάτρεψα

τον έκανες δικό σου

και πες μου τώρα πώς να ζήσω...

Κόκκινο

Τα μάτια ορθάνοιχτα, καρφωμένα στο κενό.


                                                                                Στέκει ακίνητο, σαν νεκρό, το σώμα.


                                    Βουβό, παγωμένο.






                                               Κι η ψυχή ρέει στο χώμα, κόκκινη σαν αίμα.






            Ακατάπαυστα, με ορμή, ποτάμι που σταματημό δεν έχει.






                                                                              Η γη ανοίγει, φλόγες πετάγονται γύρω.


                                   Φωτιά, λάβα γεμίζει τα πάντα.


Κόκκινο. Μόνο κόκκινο, παντού.






            Γίνεται ένα με τη λάβα.


                                                  Λάβα κι αυτό.


                                                                                       Λιώνει.


                                                                                                                       Εξαφανίζεται.








                              Λάβα κι αυτό.


                                                                                       Ένα με το κόκκινο.




                                                                Ένα.


                                                              Τίποτα.

Οι παλιές αγάπες

"Μου λείπεις, ξέρεις" του είπε, "κι αναρωτιέμαι...πώς χάνονται μέσα σε μια στιγμή, όλα όσα έχεις με κάποιον?  Πώς το ένα σπάει σε δυο κομμάτια που το ένα καν δεν αγγίζει το άλλο?  Πώς ξαφνικά εξαφανίζεται κάθε ανάγκη, κάθε επιθυμία?  Τι είναι αυτό που παίρνει το μυαλό, την καρδιά και τα ταξιδεύει μακριά?"  


"Μην απαντήσεις", συνέχισε. "Δεν θέλω να ξέρω. Καταλαβαίνω, πάντα καταλαβαίνω, απλά δεν θέλω να ξέρω. Όχι αυτή τη φορά. Τί σημασία έχει ένα όνομα, μια περιγραφή, μια εικόνα?  Σημασία έχει η αλήθεια. Κι η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει τίποτα. Δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Οχι πια."


Την κοίταξε σαν να την έβλεπε για πρώτη φορά.  "Κοίτα..." άρχισε να λέει, όμως τον διέκοψε.


"Σσσσσ...μη  μιλάς." του είπε.  "Πραγματικά δεν θέλω να ξέρω. Μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, μπορεί ένα συναίσθημα. Ό,τι κι αν είναι, είναι πιο μεγάλο απ' αυτό που είχαμε. Αρκεί. Δεν χρειάζεται να μάθω κάτι άλλο."


Έβλεπε στα μάτια του σιγουριά. Ίσως και να ήθελε να της πει κάτι. Ετσι, για να δώσει μια απάντηση, αληθινή ή ψεύτικη.  Ίσως να ήθελε ξανά να της χρεώσει το φευγιό του. Δεν μίλησε όμως.  Δεν είπε τίποτα.


"Βλέπω πως είσαι καλά" του είπε, "κι αυτό μου φτάνει. Συνέχισε ό,τι κι αν είναι αυτό που σε κάνει χαρούμενο. Nα είσαι πάντα έτσι." 


Τελικά, οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο ή στον αγύριστο...

Love is...

Love is beauty

Love is happiness

Love is...

Love is...

Or maybe it 's just a word

Μια ξεχασμένη αλήθεια

...Ετυχε όμως, ύστερα που περπάτησε πολύ μέσα απ' τους άμμους, τα βράχια και τα χιόνια, ν' ανακαλύψει τέλος ο μικρός πρίγκιπας, έναν δρόμο.  Κι οι δρόμοι πάνε όλοι στους ανθρώπους.


- Καλημέρα, είπε.


Ηταν ένας τριανταφυλλόκηπος ανθισμένος.


-Καλημέρα, είπαν τα τριαντάφυλλα.


Ο μικρός πρίγκιπας τα κοίταξε. Μοιάζανε όλα με το λουλούδι του.


- Τί είσαστε; τα ρώτησε κατάπληκτος.


-Εμείς είμαστε τριαντάφυλλα, είπαν τα τριαντάφυλλα.


-Α! έκανε ο μικρός πρίγκιπας.


Βαθειά λύπη τον γέμισε.  Το λουλούδι του του είχε πει πως ήταν ένα μονάκριβο σ' ολόκληρο το σύμπαν.  Και να που ήταν πέντε χιλιάδες, όλα τα ίδια, σ' έναν μονάχα κήπο!


"Θα του κακοφαινόταν πολύ" σκέφτηκε "αν το 'βλεπε αυτό... Θα έβηχε φριχτά και θα 'κανε τάχα πως πεθαίνει για να γλυτώσει απ' το ρεζίλεμα. Κι εγώ θα ήμουν αναγκασμένος να κάνω τάχα πως το περιποιούμαι, γιατί αλλιώς, για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ' αφηνόταν στ' αλήθεια να πεθάνει..."


Ύστερα σκέφτηκε κι αυτό: "Νόμιζα πως ήμουν πλούσιος, γιατί είχα δικό μου ένα μοναδικό στον κόσμο λουλούδι και να που δεν έχω παρά ένα κοινό τριαντάφυλλο. Αυτό και τα τρία μου ηφαίστεια, που μου φτάνουν ως το γόνατο και που το ένα τους μπορεί να έχει σβήσει για πάντα, δε με κάνουν και κανέναν μεγάλο πρίγκιπα..."


Και πέφτοντας χάμω στο γρασίδι, έκλαψε.

Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού.


- Καλημέρα, είπε η αλεπού.


- Καλημέρα, αποκρίθηκε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας και γύρισε, μα δεν είδε τίποτα.


- Εδώ είμαι, είπε μια φωνή, κάτω από τη μηλιά...


- Ποιά είσαι; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Μου φαίνεσαι πολύ όμορφη...


- Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.


- Ελα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος...


- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού. Δεν μ' έχουν ημερώσει.


- Α! με συγχωρείς, έκανε ο μικρός πρίγκιπας.


Το σκέφτηκε όμως και πρόσθεσε:


- Τί πάει να πει "ημερώσει";


- Εσύ δεν είσαι από 'δω, είπε η αλεπού, τί γυρεύεις;


- Γυρεύω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τί πάει να πει "ημερώσει";


- Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούνε. Μεγάλος μπελάς!  Ανατρέφουν όμως και κότες. Αυτό είναι το μόνο τους όφελος. Κότες γυρεύεις;


- Οχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Γυρεύω φίλους. Τί πάει να πει "ημερώσει";


- Είναι κάτι που παραμελήθηκε πολύ, είπε η αλεπού.  Σημαίνει "να δημιουργείς δεσμούς".


- Να δημιουργείς δεσμούς;


- Βέβαια, είπε η αλεπού.  Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο μ' άλλα εκατό χιλιάδες αγοράκια. Και δε σ' έχω ανάγκη.  Μήτε κι εσύ μ' έχεις ανάγκη.  Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια μ' εκατό χιλιάδες αλεπούδες.  Αν όμως μ' ημερώσεις, ο ένας θα έχει την ανάγκη του άλλου. Για μένα εσύ θα είσαι μοναδικός στον κόσμο. Για σένα εγώ θα είμαι μοναδική στον κόσμο...


- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας.  Ξέρω ένα λουλούδι... νομίζω πως με ημέρωσε...


- Γίνεται, είπε η αλεπού.  Βλέπει κανείς στη Γη τόσα περίεργα πράγματα...


- Ω! δεν είναι πάνω στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας.


Η αλεπού φάνηκε πολύ παραξενεμένη:


- Πάνω σ' άλλον πλανήτη;


- Ναι.


- Έχει κυνηγούς σ' αυτόν τον πλανήτη;


- Όχι.


- Πολύ ενδιαφέρον αυτό. Και κότες;


- Όχι.


Ξαναγύρισε όμως στην ιδέα της:


- Η ζωή μου είναι μονότονη.  Κυνηγάω τις κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα.  Όλες οι κότες μοιάζουν κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν.  Γι' αυτό βαριέμαι κάπως.  Αν με ημερώσεις όμως, η ζωή μου θα είναι σαν ηλιόλουστη.  Θα γνωρίσω ένα κρότο από πατήματα που θα είναι διαφορετικός απ' όλους τους άλλους.  Τ' άλλα πατήματα με κάνουν να χώνομαι κάτω απ' τη γη.  Το δικό σου θα με κάνει να βγαίνω έξω απ' τη φωλιά μου, σα μια μουσική.  Κι ύστερα κοίτα!  Βλέπεις εκεί κάτω τα χωράφια με το στάρι;  Εγώ δεν τρώω ψωμί.  Το στάρι εμένα μου είναι άχρηστο.  Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα.  Κι αυτό είναι κρίμα!  Εσύ όμως, έχεις μαλλιά χρώμα χρυσαφένιο.  Θα είναι λοιπόν θαυμάσια όταν θα μ' έχεις ημερώσει! Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα με κάνει να σε θυμάμαι.  Και θα μ' αρέσει να ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχυα...


Σώπασε η αλεπού και κοίταξε πολλή ώρα τον μικρό πρίγκιπα.


- Σε παρακαλώ...ημέρωσέ με, του είπε!


- Θέλω βέβαια, της αποκρίθηκε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν με παίρνει ο καιρός.  Εχω ν' ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.


- Δε γνωρίζει κανείς, παρά τα πράγματα που ημερώνει, είπε η αλεπού.  Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα.  Τ' αγοράζουν όλα έτοιμα στα εμπορικά.  Καθώς όμως δεν υπάρχουν εμπορικά που πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους.  Αν θες έναν φίλο, ενημέρωσέ με!


- Τί πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.


- Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή, αποκρίθηκε η αλεπού.  Θα καθίσεις πρώτα κάπως μακρυά μου, έτσι στο χορτάρι.  Εγώ θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου κι εσύ δεν θα λες τίποτα.  Τα λόγια είναι που κάνουν τις παρεξηγήσεις.  Αλλά, κάθε μέρα, θα μπορείς να κάθεσαι λιγάκι πιο κοντά...


Την άλλη μέρα ήρθε πάλι ο μικρός πρίγκιπας.


Ετσι ο μικρός πρίγκιπας, ημέρωσε την αλεπού. Κι όταν κόντευε πια η ώρα που θα χωρίζανε:


- Αχ! είπε η αλεπού. Κλάμα που θα κάνω...


- Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, μα εσύ θέλησες να σε ημερώσω...


- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.


- Μα τώρα θα κλάψεις! είπε ο μικρός πρίγκιπας.


- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.


- Και τότε τι κέρδισες;


- Κέρδισα, είπε η αλεπού, γιατί μου μένει το χρώμα του σιταριού.


Ύστερα πρόσθεσε:


- Άμε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα.  Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι το μοναδικό στον κόσμο.  Να περάσεις πάλι από' δω για να μ' αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.  


Ο μικρός πρίγκιπας πήγε και ξαναείδε τα τριαντάφυλλα:


- Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, εσείς δεν είσαστε ακόμα τίποτα, τους είπε.  Κανένας δε σας ημέρωσε κι εσείς δεν ημερώσατε κανέναν.  Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου.  Ήταν μια αλεπού όμοια μ' εκατό χιλιάδες άλλες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.


Και τα τριαντάφυλλα δεν είχαν μούτρα να σταθούν.


- Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, τους είπε ακόμη.  Δεν μπορεί κανείς να πεθάνει για χατήρι σας.  Βέβαια, ένας κοινός διαβάτης, το δικό μου τριαντάφυλλο, θα νόμιζε πως σας μοιάζει.  Αλλά εκείνο μόνο του, έχει πιο πολλή σημασία απ' όλα εσάς μαζί, αφού είναι αυτό που πότισα.  Αφού είναι αυτό που έβαλα κάτω από τη γυάλα.  Αφού είναι αυτό που προστάτεψα με το παραβάν.  Αφού είναι αυτό που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από τις δυο ή τρεις για να γίνουν πεταλούδες).  Αφού είναι αυτό που τ' άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή καμμιά φορά και να σωπαίνει.  Αφού είναι αυτό το δικό μου τριαντάφυλλο.

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:


- Αντίο, της είπε...


- Αντίο, είπε η αλεπού.  Να το μυστικό μου.  Είναι πολύ απλό.  Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά.  Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια.


- Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια, ξαναείπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.


- Ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλό σου, είναι που το κάνει να έχει τόση σημασία...


- Ο καιρός που έχασα για το τριαντάφυλλό μου..., έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.


- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τούτη την αλήθεια, είπε η αλεπού.  Εσύ  όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις.  Από 'δω κι εμπρός, θα είσαι για πάντα υπεύθυνος για εκείνο που έχεις ημερώσει.  Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...


- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου... ξαναείπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.


["Ο μικρός πρίγκιπας" του Antoine de Saint-Exupery]