Μάθημα αγάπης

Είναι αλήθεια, πως πολύ δύσκολα ακολουθώ συμβουλές. Έχω την τάση να εμμένω σ' αυτό που εγώ βλέπω/πιστεύω/νοιώθω/θέλω/κρίνω/μπορώ. Κι αυτό είναι κάτι που συχνά ενοχλεί ανθρώπους που είναι κοντά μου, όταν προσπαθούν να με πείσουν για τα λάθη μου, όταν εκείνοι τα βλέπουν. Είμαι πολύ πεισματάρα και, δυστυχώς, σπανιότατα έχω την υπομονή και την ψυχραιμία να σκεφτώ πριν δράσω, όταν μου συμβαίνουν πράγματα που δεν περιμένω.

Χθες όμως, μέσα σε μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση, είχα μια πολυ ευχάριστη έκπληξη. Από έναν άνθρωπο, στον οποίον, για κάποιους λόγους, δεν άφηνα ποτέ (λανθασμένα μάλλον) πολλά περιθώρια επιρροής στην σκέψη και τον τρόπο δράσης μου.

Τον άφησα να μου μιλήσει, τον άκουσα με προσοχή. Εκείνη τη στιγμή, μάλλον δεν το κατάλαβε, δεν το άφησα να φανεί. Τον άκουσα όμως. Πολύ προσεκτικά. Κι ακολούθησα τη συμβουλή του, κατά γράμμα. Και είχε δίκιο. Απόλυτο δίκιο. Με βοήθησε, όσο χρειαζόταν, ώστε να χειριστώ την κατάσταση με τέτοιον τρόπο, που από δυσάρεστη έγινε ουδέτερη και το κλίμα ευχάριστο, μέσα σε πολύ λίγο χρόνο και χωρίς δυσκολία.

Κατά τα προφανή, με βοήθησε να χειριστώ μια κατάσταση. Ουσιαστικά, όμως, μου έδωσε ένα γερό μάθημα αγάπης. Ένα μάθημα, που, όσο κι αν απέχει απ' τις συνήθεις συμπεριφορές μου, θα το κρατήσω, γιατί κατάλαβα την ουσία του.

Ένας άνθρωπος μου δίνει αγάπη, για να δώσω αγάπη, σ' έναν άνθρωπο που μου δίνει αγάπη.

Σ' ευχαριστώ, απ' τα βάθη της καρδιάς μου. Ήταν απ' τα πιο όμορφα πράγματα που έκανες ποτέ για μένα κι όχι μόνο. Φάνηκες πολύ ανώτερός μου και σήμερα, αλήθεια, σε σέβομαι περισσότερο απ' ό,τι χθες.

Ειλικρινά σ' ευχαριστώ!!!

Άνοιξη

Η ζωή γαμώτο είναι πολύ όμορφη. Μ' όλα της τα στραβά, είναι εδώ να μας δώσει την επόμενη μέρα, την επόμενη ώρα, να μας ανοίξει δρόμους. Δρόμους, που κι αν δεν είναι ολάνθιστοι, μπορούμε να τους ανθίσουμε εμείς, στο πέρασμά μας.

Κάθε πρωί που ανοίγουμε τα μάτια, κάθε φορά που κοιτάζουμε γύρω, κάτι νέο είναι εκεί να μας περιμένει. Όμορφο ή άσχημο, είναι εκεί να μας δείξει νέους τρόπους δράσης, νέους ορίζοντες σκέψης.

Εκεί είμαι. Στο ηλιόλουστο ανοιξιάτικο πρωινό, παρατηρώντας τα μονοπάτια που ανοίγονται μπροστά μου.

Μου λείπεις.

Αν και τώρα σ' αισθάνομαι πιο κοντά απ' όταν ήσουν εδώ.

Δεν ξέρω αν ο χρόνος γιατρεύει πράγματι ή απλά ξέρει πώς να σκεπάζει τις πληγές μ' ό,τι καινούριο έρχεται.

Δεν ξέρω αν μ' ακούς, αν υπάρχω.

Μου λείπεις!

Καλό μήνα κόσμε.