Επαναλήψεις

Υπάρχει, άραγε, κάποιος που να μην είπε ή να μην έκανε ποτέ κάτι για το οποίο αργότερα μετάνοιωσε; Κι όσο κι αν το ξεχνάμε ή το βάζουμε πίσω, πάντα είναι εκεί να μας στοιχειώνει. Ό,τι είπαμε κι ό,τι κάναμε ως τώρα.

Και πολλές φορές, ίσως και χρόνια αργότερα, λέμε ή κάνουμε κάτι ανάλογο χωρίς να συνειδητοποιούμε πως, ουσιαστικά, επαναλαμβάνουμε το ίδιο λάθος. Λάθος που όταν πρωτοκάναμε, μπορεί και να ορκιστήκαμε να μην το επαναλάβουμε ποτέ.

Μας ξεγελούν οι διαφορές, στις συνθήκες, στους χρόνους, στα πρόσωπα. Νομίζουμε πως είναι κάτι νέο, κάτι εντελώς διαφορετικό. Κι όμως, είναι απλή επανάληψη. Κι αν το παρατηρούσαμε, θ' αποφεύγαμε πολλά λάθη. Αλλά δεν το κάνουμε ή το κάνουμε όταν είναι πια αργά.

Δεν ξέρω αν δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να το δούμε. Στην δική μου περίπτωση, νομίζω πως κατά βάθος ξέρω, αλλά δεν θέλω να παραδεχτώ πως ξέρω. Κι επαναλαμβάνω, ίσως επειδή θα ήθελα ένα διαφορετικό αποτέλεσμα, κάτι να αναπτερώσει την ελπίδα, να ξορκίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος, να τ' αλλάξει όλα. Βαθιά μέσα μου, όμως, νομίζω πως απ' την πρώτη στιγμή, ξέρω. Γι' αυτό και δεν εκπλήσσομαι με τ' αποτελέσματα, που συνήθως δε διαφέρουν και πολύ απ' τα προηγούμενα.

Πόσο μόνιμα τελικά είναι όλα...