Δεν ξέρω πότε πρέπει ή πότε μπορώ. Δεν ξέρω πότε δίνω ή πότε στερώ.
Δεν ξέρω τι να πω, τι να κάνω. Δεν ξέρω πότε χρειάζεται καν να πω ή να κάνω κάτι.
Δεν ξέρω τι περιμένεις. Δεν ξέρω τι μας περιμένει μπροστά.
Δεν ξέρω μέχρι πού μπορούμε. Δεν ξέρω αν γίνεται.
Ξέρω όμως πως θέλω να είμαι εδώ για σένα. Ενα αυτί να σ' ακούσει αν το χρειάζεσαι, μια
αγκαλιά να σε τυλίξει αν το θέλεις, μια κουβέντα να πω αν την έχεις ανάγκη, ένα χέρι να
κρατήσει το δικό σου αν το ζητήσεις.
Δεν ξέρω αν έχει αξία. Ξέρω μόνο πως το θέλω.
6 σχόλια:
Το να ξέρεις ότι δεν ξέρεις είναι πραγματικά γενναίο! Λίγοι το παραδέχονται πάντως!
A και για μένα δύσκολο πολύ είναι, μη νομίζεις. Όταν όμως δεν έχεις, πραγματικά, ιδέα, τι άλλο μένει παρά να το παραδεχτείς; :)
Σωστά! Είναι μοιραίο τελικά! Και δεν ισχύει μόνο στον έρωτα, το ότι είμαστε χαμένοι εννοώ, αλλά σε πάαρα πολλά πράγματα. Μάλλον η ανθρώπινη φύση είναι καταδικασμένη να ψάχνει πολύ κάποιες απαντήσεις και ποτέ να μη βρίσκει κάτι χειροπιαστό, συγκεκριμένο που να ικανοποιεί το μυαλό. Από την άλλη πάλι αυτό είναι που μας ωθεί να εξερευνούμε όλο και περισσότερο, να νιώθουμε, να ζούμε. Ίσως η πολλή σιγουριά να μην είναι πάντα καλή...
Χαμένοι, δε λες τίποτα! lol Θα συμφωνήσω πως η πολλή σιγουριά, σαφέστατα, δεν είναι καλή. Διότι, όπως ακριβώς λες, έτσι δεν επαναπαυόμαστε, αλλά ψάχνουμε. Όσο για την "καταδίκη" στην οποία αναφέρεσαι, βλέπω τις λέξεις που χρησιμοποιείς: "χειροπιαστό", "συγκεκριμένο". Δεν είναι πολύ υλικά για να είναι στόχος; Έτσι μου φαίνεται. Το ίδιο και το μυαλό. Προτιμώ "απαντήσεις", όχι χειροπιαστές ή συγκεκριμένες, που ίσως δεν μπορούν να ικανοποιήσουν το μυαλό, αλλά ικανοποιούν την ψυχή. Έτσι, νομίζω, ζω καλύτερα.
Μα γι' αυτό ακριβώς χρησιμοποιώ αυτές τις λέξεις, για τον λόγο ότι ο άνθρωπος έχει τη τάση να ψάχνει αυτό το συγκεκριμένο, εξ ου και η πρόοδος των επιστημών. Μερικές φορές, όπως λες κι εσύ (ακόμη και στο τίτλο του blog σου), καλό είναι να γεμίζει η ψυχή σου, όχι το μυαλό.
Γι' αυτό, λοιπόν, νομίζω ότι κάποιοι είναι 'καταδικασμένοι' ακόμα και στις ανθρώπινες σχέσεις να προσπαθούν να υλοποιήσουν ένα συγκεκριμένο πρότυπο που έχουν στο μυαλό τους (π.χ. γκλάμουρ όπως στις διαφημίσεις ή στις ταινίες ή ακόμα και το να πουλάνε ωραία εξωτερική εικόνα ως ζευγάρι/ φίλοι- λέω εγώ τώρα...) χωρίς να υπάρχουν κάπου εκεί αληθινά, ώριμα συναισθήματα, μόνο η ψευδαίσθηση ύπαρξής τους.
Αα, παρανόησα. Έτσι όπως το εξηγείς, έχεις απόοολυτο δίκιο! Από πλευράς επιστημών, καλά είναι τα συγκεκριμένα και τα πρακτικά, δυστυχώς, όμως, έχει καταντήσει ο άνθρωπος να ζει γι' αυτό που θα δουν και θα σχολιάσουν οι γύρω του κι όχι για τον ίδιον. Κι είναι κρίμα ρε συ, πραγματικά. Εγώ, πάντως, δεν αντέχω τους ανθρώπους που περνούν και δεν αγγίζουν.Και μόνο που το σκέφτομαι, μιζεριάζω!
Δημοσίευση σχολίου