Ναυαγοί του χρόνου οι μέρες, τους τελειώνει η ανάσα σε μια τελευταία προσπάθεια να κρατηθούν πάνω απ' τα κύματα. Ανελέητος ο καιρός, ανοίγει τους ασκούς θέλοντας να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του. Πυκνά σύννεφα σκεπάζουν τον ήλιο και σκοτεινιάζει γύρω.
Μια μόνο μέρα, μια μέρα ίδια με τις άλλες, όχι πιο μεγάλη, ούτε πιο δυνατή, ξεβράζεται λιπόθυμη στην αμμουδιά. Ζει. Θαμπά στην αρχή, πιο καθαρά σε λίγο, βλέπει τον ουρανό, την άμμο, τα νερά. Ζει! Νιώθει πιο ζωντανή από ποτέ. Ανασαίνει βαθιά και δείχνει τα δόντια της στον άνεμο. Είμαι εδώ, του λέει. Δεν κατάφερες να με σβήσεις.
Δεν την έσβησε, γιατί είχε σωσίβιο το δάκρυ. Αυτό το γλυκόπικρο δάκρυ που ενώνει τις αναμνήσεις και στροβιλίζεται μαζί τους στον νου. Εκεί, που συναντά κι άλλες μέρες σαν αυτή, που αντιστέκονται στον καιρό κι αγγίζουν τον ήλιο.
Δεν είναι πολλές αυτές που τα κατάφεραν, μα είναι ζωντανές κι έτσι θα παραμείνουν. Προστατευμένες από τα στοιχεία της φύσης, φωτεινές, δυνατές, ξεχωριστές.
Ίσως να κρύβονται στον χρόνο κι άλλες τέτοιες μέρες.
