Και τώρα λόγω κρίσης, μάθαμε όλοι για τα δανεικά με τα οποία καλοπερνούσαμε τόσα χρόνια. Θυμηθήκαμε τη δραχμούλα, μάθαμε όλοι την Ε.Κ.Τ., το Δ.Ν.Τ., τα ασφάλιστρα κινδύνου, τα κρατικά ομόλογα, τους οικονομολόγους, τα επιτόκια, την .... εκτίμηση που μας τρέφουν οι Ευρωπαίοι εταίροι, μάθαμε και την χρυσή αυγή. Όλα τα μάθαμε. Γίναμε ξαφνικά, όλοι, ειδικοί στη "σωτηρία" της χώρας.
Κι εγώ, ψάχνω. Όχι, δεν ψάχνω λύση για τα δημοσιονομικά. Ψάχνω χώρο ν'ανασάνω. Στη χώρα της απελπισίας. Σε μια χώρα με παιδιά που λιποθυμούν απ'την ασιτία, με ανθρώπους που κοιμούνται στα πεζοδρόμια, που πέφτουν απ'τα μπαλκόνια, που αυτοπυρπολούνται, που αυτοπυροβολούνται στις πλατείες. Σε μια χώρα που εγκαταλείπουν ντόπιοι και ξένοι, οι μεν πρώτοι για να ζήσουν καλύτερα, οι δε δεύτεροι, για να ζήσουν. Γιατί μέσα σ'όλα, έχουμε κι αυτό.. Οι ξένοι έγιναν, ξαφνικά, η πηγή όλων των δεινών. Σε μια χώρα που θαρρείς πως δε θα ησυχάσει αν δε μας ξεκάνει όλους.
Πολιτισμός, σου λέει μετά.. Ποια αρρωστημένα μυαλά, πιστεύουν πως με μια ακόμα δόση απ' την ευρώπη, θα πάμε μπροστά? Ποια κοιμισμένα μυαλά, θεωρούν πως η κρίση αφορά μόνο στα οικονομικά? Ποιά αποχαυνωμένα μυαλά, πιστεύουν πως αρκεί ν'αλλάξουν τα πρόσωπα που αποτελούν την κυβέρνηση για να δούμε φως? Κανείς δεν καταλαβαίνει πια ποιος είναι με το μέρος ποιου. Πολλοί νομίζουν πως θα μας σώσει η Ευρώπη με τις δόσεις της, άλλοι τόσοι βλέπουν τη σωτηρία μας στα χέρια των χρυσαυγιτών. Κάποιοι βλέπουν πιο καθαρά, αλλά αυτοί απ'ό,τι φαίνεται, είναι λίγοι.
Έχω σιχαθεί πια ν'ακούω τα ίδια πρόσωπα, να λένε τα ίδια πράγματα. Έχω σιχαθεί να βλέπω παιδάκια σχολικής ηλικίας να γεμίζουν δηλητήριο, έχω σιχαθεί αυτούς που το επιτρέπουν να συμβαίνει. Έχω σιχαθεί τα εγκλήματα των ρατσιστών, των κατεχόντων, των κυβερνώτων, των αδαών, των απαίδευτων.
Έχω σιχαθεί!
