Λυγμός

Αναρωτιόμουν πόσοι με καταλάβαιναν.  Αναρωτιέμαι αν με καταλαβαίνει κανείς.

Ανάβω, σβήνω, ανάβω...σαν φλόγα κεριού γενεθλίων, από κείνα που τα φυσάς και τα φυσάς και τα φυσάς..  Που κάθε φορά που τα συναντάς σκέφτεσαι κάτι διαφορετικό. Πως έχει πλάκα.. πως είναι όμορφο που δεν σου στερούν το φως τους.. πως κάποιος βάλθηκε να σ' εξοντώσει..

Εποχές εναλλάσσονται εμπρός μου με τέτοια ταχύτητα, που καμιά φορά φοβάμαι πως θα μείνω μόνη στην αρχή ή στο τελείωμα του χρόνου. Και δεν ξέρω και πώς να τον μετρήσω...

2 χάδια πέφτουν στο πάτωμα με θόρυβο.

Ένα "μου λείπεις" και μετά τίποτα.

Και ξαφνικά, ένας λυγμός. Όταν δεν το περιμένεις. Ένας λυγμός γεμάτος αγάπη.  Κι η καρδιά δακρύζει, μαλακώνει.

Άλλοι βλέπουν στα μάτια μου χαρά, άλλοι θλίψη, άλλοι εγωισμό, άλλοι καλωσύνη, άλλοι φαντασία, άλλοι κακία, άλλοι συρτάρια κλειστά, άλλοι...  Μα όλοι, φαίνεται να ξεχνούν πως στα μάτια μου καθρεφτίζεται ό,τι κοιτάζω.

Μια λέξη

Κι ο  χρόνος εκμηδενίζεται.  Είσαι, ξαφνικά, στο χθες.  Μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια πίσω.  Σκέφτεσαι τι σε κρατούσε εκεί, τι σε έφερε στο σήμερα, τι επιλογές είχες... κι όλα αυτά με μία μόνο λέξη!  


Και ξέρεις πως αύριο, κάτι θα σε ξαναγυρίσει στο σήμερα και θα σκέφτεσαι πως ήταν... θα αναρωτιέσαι αν έκανες το καλύτερο, τι άλλαξε, τι θα μπορούσε να είχε γίνει άν...


Η μηχανή του χρόνου.


Μία μόνο λέξη!