Τόση κουβέντα για τις γιορτές των Χριστουγένων, της Πρωτοχρονιάς... και τι έγινε; Πότε ήρθαν, πότε έφυγαν δεν κατάλαβα. Έχουν χάσει πια το μεγαλείο τους στα μάτια μου. Ακόμα και το ενδιαφέρον. Είναι απλά μια περίοδος ξεκούρασης για τα παιδιά απ' το σχολείο. Τίποτα περισσότερο.
Γέρασα; Χάζεψα; Δεν νομίζω. Απλά δεν υπάρχει πια παραμύθι γύρω απ' τις γιορτές. Ούτε παραμύθι, ούτε μυστήριο, ούτε ενθουσιασμός, τίποτα. Η κάποτε χαρούμενη για μένα περίοδος, είναι τώρα ένα τίποτα. Ή μάλλον είναι μια περίοδος που περισσότερο μου φέρνει θλίψη. Η μόνη χαρά, είναι στα μάτια των παιδιών όταν στολίζουμε το δέντρο και γεμίζουμε το σπίτι λαμπιόνια.
Μέχρι πριν δυο χρόνια, ακόμα κι αυτό το λίγο φως, έφτανε για μια δική μου προσωρινή ψυχική ανάταση. Τώρα, μελαγχολία. Πέρυσι, δεν κοιτούσα καν προς τη μεριά του δέντρου και η λάμψη των δεκάδων φώτων που έλουζε τα πάντα, δεν έφτανε στα μάτια μου. Φέτος, απλά βιάζομαι να τα εξαφανίσω. Είναι η πρώτη χρονιά που πακετάρονται όλα τα σχετικά και στοιβάζονται στην αποθήκη 2 μόλις μέρες μετά τα Θεοφάνεια. Προτιμώ το σπίτι χωρίς αυτά.
Τέλος πάντων. Καλή χρονιά να 'χουμε.
