Πώς;

Και πώς να τραγουδήσεις, αν δεν έχεις φωνή;

Πώς να γελάσεις, αν δεν έχεις καρδιά;

Πώς να τρέξεις, αν δεν έχεις πόδια;

Πώς να πετάξεις, αν δεν έχεις φτερά;

Πώς να ονειρευτείς, αν δεν έχεις ελπίδα;

Πώς;

"Ο ένας"

Ποιά είναι η ιδανική σχέση; Και τι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει να πεις για κάποιον πως αυτός είναι "ο ένας"; Πώς μπορείς να το ξέρεις και πότε; Είναι ο έρωτας; Είναι η αγάπη; Είναι η ταύτιση απόψεων; Τα κοινά ενδιαφέροντα; Το να περνάς καλά μαζί του; Μήπως είναι όλα αυτά μαζί; Ή μήπως τίποτα απ' αυτά;

Υπάρχει απάντηση;

Είναι πολύ δύσκολες οι σχέσεις τελικά. Κι όσο μεγαλώνεις, γίνονται όλο και πιο δύσκολες. Στις μικρές ηλικίες φτάνει το να περνάς καλά με κάποιον. Τόσο απλά. Να γελάς, να διασκεδάζεις, να απολαμβάνεις τις ώρες που περνάς μαζί. Είναι τόσο απλό τότε. Είναι απλό γιατί μοιράζεσαι μόνο αυτές τις ώρες, τον ενθουσιασμό και τα όνειρα γι' αυτό το "πάντα", που, τελικά, ελάχιστοι καταφέρνουν να κάνουν πραγματικότητα. Αργότερα όμως, οι παράμετροι πληθαίνουν. Όσο πιο αργά, τόσο πιο πολλές. Δεν φτάνουν οι ευχάριστες βόλτες και τα όμορφα λόγια. Χρειάζεσαι τον άνθρωπο κι όχι τις ώρες του. Χρειάζεσαι να δεις μέσα του και να δει μέσα σου.

Ορισμένοι θεωρούν πως με τα βασικά γίνεται. Με αγάπη, σεβασμό, εκτίμηση, ενδιαφέρον, καλή πρόθεση. Είναι, σαφώς, απαραίτητα συστατικά κι αρκούν για να διατηρηθεί μια αξιοπρεπής σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων. Αλλά μόνο μ' αυτά, θ' απέχει πολύ απ' το ιδανικό.

Η ιδανική σχέση πρέπει να τα έχει όλα. Αυτά που φαίνονται κι αυτά που δε φαίνονται. Αυτά που χρειάζεσαι, αυτά που θέλεις κι αυτά που ονειρεύεσαι. Αυτά που θεωρείς αυτονόητα και τ' άλλα, που πριν τα νοιώσεις, ίσως να μη γνωρίζεις καν την ύπαρξή τους.

Η ιδανική σχέση πρέπει να είναι όλα. Πρέπει να είναι η μέρα σου, η νύχτα σου, η λύπη, η χαρά σου, η τρικυμία, το λιμάνι σου.

Η ιδανική σχέση πρέπει να είσαι εσύ. Κι εσύ, να είσαι ο άλλος.

Ακούγεται εύκολο;

Να είσαι το όπλο κι η ασπίδα του κι εκείνος το ίδιο για σένα. Να χτυπάει εκείνος και να ματώνεις εσύ. Ν' ανασαίνεις εσύ και να γεμίζουν οξυγόνο τα δικά του πνευμόνια. Να πονά εκείνος και να δακρύζεις εσύ. Να σκύβεις εσύ πάνω σ' ένα λουλούδι και να νοιώθει εκείνος την ευωδιά του.

Ακούγεται εύκολο;


Και πώς το φέρνεις στη ζωή σου; Θέλει τύχη; Θέλει προσπάθεια; Πώς; Πρέπει να ψάχνεις με την ελπίδα πως ίσως, κάποτε, κάπου, βρεις το "μισό σου πορτοκάλι" ή αρκεί απλά να το θέλουν πραγματικά κι οι δυο; Δεν πολυπιστεύω στην τύχη. Πιστεύω πως ορίζουμε, με κάποιο τρόπο (εκουσίως ή μη), τη ζωή μας, έστω ως έναν βαθμό. Πρωτίστως, βέβαια, ορίζουμε τον εαυτό μας.

Πάντα;

Όχι όταν συναντήσεις εκείνον. Θεωρούσα πως αν ένοιωθες ότι χάνεις τον εαυτό σου, αυτό ήταν κακό. Όχι όμως όταν γίνεται για τον άνθρωπό σου. Όχι όταν σε κάνει να αισθάνεσαι καλά, γιατί τον κάνει να αισθάνεται καλά. Όχι όταν το δικό του χαμόγελο γι' αυτό που κάνεις, φέρνει χαμόγελο και στο δικό σου πρόσωπο, ακόμα και αν πρόκειται για κάτι που δε σ' αρέσει. Ακούγεται εύκολο; Δεν είναι. Ούτε προσπάθεια χρειάζεται όμως. Σίγουρα ακούγεται, τουλάχιστον, περίεργο. Ακόμα πιο περίεργο είναι να το ζεις. Στην αρχή σου κακοφαίνεται. Πολύ. Όσο όμως περνά ο καιρός και συνειδητοποιείς τι πραγματικά συμβαίνει, το απολαμβάνεις.

Φυσικά, υπάρχουν στιγμές που αμφιβάλεις, που νοιώθεις θύμα του άλλου ή ακόμα και του ίδιου σου του εαυτού. Όμως είναι μόνο φευγαλέες στιγμές. Αυτό που επικρατεί, είναι η γαλήνη κι η επιθυμία να του δοθείς. Ό,τι έχεις, ό,τι είσαι, να είναι για εκείνον.

Κάποιοι αυτό το λένε αγάπη. Κι όμως, δεν είναι αυτό. Ο καθένας από μας αγαπά πολλούς ανθρώπους γύρω του, δεν δίνεται όμως, δεν μπορεί να δοθεί ολοκληρωτικά σε κάθε έναν απ' αυτούς. Είναι ο Έρωτας. Καρπός του Χάους και της Γαίας. "Η δύναμη της ερωτικής αγάπης αλλά και η δημιουργική δύναμη της αεικίνητης φύσης. Το πρωτότοκο Φως που ευθύνεται για την ύπαρξη και την τάξη όλων των πραγμάτων στον Σύμπαν." Αυτός που σε κατακλύζει, σε ολοκληρώνει, σε γεμίζει, σε κάνει να θέλεις να βγεις να χορέψεις στους δρόμους. Αυτός που σου χαρίζεται και σε κάνει να χαρίζεσαι μόνο σε έναν. Αυτός που κάνει την ύπαρξή σου πιο όμορφη, πιο ανάλαφρη, πιο λαμπερή. Αυτός που, παρόλο που νόμιζες πως τον ήξερες, σου εμφανίζεται σ' όλο του το μεγαλείο και σε θαμπώνει. Αυτός που όταν έχει πλημμυρίσει πια κάθε σου κύτταρο, τότε ξέρεις, μπορείς να πεις για κείνον πως είναι "ο ένας". Αυτός που σε κάνει να ελπίζεις πως ίσως και για κείνον είσαι "η μία" και να ονειρεύεσαι τον παράδεισο...

Μόνο αυτό

Δεν ξέρω πότε πρέπει ή πότε μπορώ. Δεν ξέρω πότε δίνω ή πότε στερώ.

Δεν ξέρω τι να πω, τι να κάνω. Δεν ξέρω πότε χρειάζεται καν να πω ή να κάνω κάτι.

Δεν ξέρω τι περιμένεις. Δεν ξέρω τι μας περιμένει μπροστά.

Δεν ξέρω μέχρι πού μπορούμε. Δεν ξέρω αν γίνεται.

Ξέρω όμως πως θέλω να είμαι εδώ για σένα. Ενα αυτί να σ' ακούσει αν το χρειάζεσαι, μια

αγκαλιά να σε τυλίξει αν το θέλεις, μια κουβέντα να πω αν την έχεις ανάγκη, ένα χέρι να

κρατήσει το δικό σου αν το ζητήσεις.

Δεν ξέρω αν έχει αξία. Ξέρω μόνο πως το θέλω.