Χμμμ...

Είναι τόσο παράξενος ο τρόπος που καμιά φορά ιεραρχούνται τα πράγματα.  Εσύ μπορεί να είσαι σίγουρος πως ξέρεις τι είναι περισσότερο και τι λιγότερο σημαντικό, αλλά κάτι μέσα σου έχει αποφασίσει διαφορετικά.  Κι ακόμα πιο παράξενο, το ότι μπορεί να περάσουν ακόμα και χρόνια πριν καταλάβεις το μέγεθος της διαφοράς.

Είναι μεγάλη έκπληξη, όταν καταλαβαίνεις πως αυτό που θεωρούσες σημαντικότερο και δυσκολότερο, πέτυχες με σχετική ευκολία και σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα να το ξεπεράσεις.   Κι ακόμα μεγαλύτερη, όταν συνειδητοποιείς πως αυτό που θεωρούσες συγκριτικά μικρότερο και που πίστευες πως θα περνούσε συγκριτικά ανώδυνα, χρόνια μετά η επιρροή που έχει πάνω σου είναι τόσο έντονη, σαν να συνέβη μόλις την προηγούμενη μέρα.

Κι αν στα χρόνια που πέρασαν και με όσα μεσολάβησαν, δεν έχεις καταφέρει να το κλειδώσεις σ' ένα υπόγειο του μυαλού σου και να πετάξεις το κλειδί, πώς θα το κάνεις ποτέ?

Όχι

Νομίζεις αλλάζουν όλα, μα στ' αλήθεια δεν αλλάζει τίποτα.  Ξανά πίσω, ξανά στα ίδια. Τα ίδια ερωτηματικά, το ίδιο σφίξιμο στο στήθος. Οί ίδιες εικόνες, οι ίδιες σκέψεις, οι ίδιοι φόβοι, ο ίδιος πόνος. Αυτός που με κάνει να θέλω να ξεριζώσω την καρδιά απ το στήθος μου με τα ίδια μου τα χέρια. Όμως δε θα τ' αφήσω. Όχι αυτή τη φορά. Δε θα τ' αφήσω να με γυρίσει ξανά εκεί. Ας είναι όπως είναι.  Ας είναι ό,τι είναι.  Οχι ξανά.  Ποτέ ξανά!

Μέρες ζωντανές

Ναυαγοί του χρόνου οι μέρες, τους τελειώνει η ανάσα σε μια τελευταία προσπάθεια να κρατηθούν πάνω απ' τα κύματα.  Ανελέητος ο καιρός, ανοίγει τους ασκούς θέλοντας να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του.  Πυκνά σύννεφα σκεπάζουν τον ήλιο και σκοτεινιάζει γύρω.

Μια μόνο μέρα, μια μέρα ίδια με τις άλλες, όχι πιο μεγάλη, ούτε πιο δυνατή, ξεβράζεται λιπόθυμη στην αμμουδιά. Ζει. Θαμπά στην αρχή, πιο καθαρά σε λίγο, βλέπει τον ουρανό, την άμμο, τα νερά. Ζει! Νιώθει πιο ζωντανή από ποτέ. Ανασαίνει βαθιά και δείχνει τα δόντια της στον άνεμο. Είμαι εδώ, του λέει. Δεν κατάφερες να με σβήσεις. 

Δεν την έσβησε, γιατί είχε σωσίβιο το δάκρυ.  Αυτό το γλυκόπικρο δάκρυ που ενώνει τις αναμνήσεις και στροβιλίζεται μαζί τους στον νου. Εκεί, που συναντά κι άλλες μέρες σαν αυτή, που αντιστέκονται στον καιρό κι αγγίζουν τον ήλιο. 

Δεν είναι πολλές αυτές που τα κατάφεραν, μα είναι ζωντανές κι έτσι θα παραμείνουν. Προστατευμένες από τα στοιχεία της φύσης, φωτεινές, δυνατές, ξεχωριστές. 

Ίσως να κρύβονται στον χρόνο κι άλλες τέτοιες μέρες. 

The land of depression

Και τώρα λόγω κρίσης, μάθαμε όλοι για τα δανεικά με τα οποία καλοπερνούσαμε τόσα χρόνια.  Θυμηθήκαμε τη δραχμούλα, μάθαμε όλοι την Ε.Κ.Τ., το Δ.Ν.Τ., τα ασφάλιστρα κινδύνου, τα κρατικά ομόλογα, τους οικονομολόγους, τα επιτόκια, την .... εκτίμηση που μας τρέφουν οι Ευρωπαίοι εταίροι, μάθαμε και την χρυσή αυγή.  Όλα τα μάθαμε.  Γίναμε ξαφνικά, όλοι, ειδικοί στη "σωτηρία" της χώρας.

Κι εγώ, ψάχνω.  Όχι, δεν ψάχνω λύση για τα δημοσιονομικά. Ψάχνω χώρο ν'ανασάνω. Στη χώρα της απελπισίας.  Σε μια χώρα με παιδιά που λιποθυμούν απ'την ασιτία, με ανθρώπους που κοιμούνται στα πεζοδρόμια, που πέφτουν απ'τα μπαλκόνια, που αυτοπυρπολούνται, που αυτοπυροβολούνται στις πλατείες.  Σε μια χώρα που εγκαταλείπουν ντόπιοι και ξένοι, οι μεν πρώτοι για να ζήσουν καλύτερα, οι δε δεύτεροι, για να ζήσουν.  Γιατί μέσα σ'όλα, έχουμε κι αυτό..  Οι ξένοι έγιναν, ξαφνικά, η πηγή όλων των δεινών.  Σε μια χώρα που θαρρείς πως δε θα ησυχάσει αν δε μας ξεκάνει όλους.  

Πολιτισμός, σου λέει μετά..    Ποια αρρωστημένα μυαλά, πιστεύουν πως με μια ακόμα δόση απ' την ευρώπη, θα πάμε μπροστά?   Ποια κοιμισμένα μυαλά, θεωρούν πως η κρίση αφορά μόνο στα οικονομικά?  Ποιά αποχαυνωμένα μυαλά, πιστεύουν πως αρκεί ν'αλλάξουν τα πρόσωπα που αποτελούν την κυβέρνηση για να δούμε φως?  Κανείς δεν καταλαβαίνει πια ποιος είναι με το μέρος ποιου.  Πολλοί νομίζουν πως θα μας σώσει η Ευρώπη με τις δόσεις της, άλλοι τόσοι βλέπουν τη σωτηρία μας στα χέρια των χρυσαυγιτών.  Κάποιοι βλέπουν πιο καθαρά, αλλά αυτοί απ'ό,τι φαίνεται, είναι λίγοι.

Έχω σιχαθεί πια ν'ακούω τα ίδια πρόσωπα, να λένε τα ίδια πράγματα. Έχω σιχαθεί να βλέπω παιδάκια σχολικής ηλικίας να γεμίζουν δηλητήριο,  έχω σιχαθεί αυτούς που το επιτρέπουν να συμβαίνει. Έχω σιχαθεί τα εγκλήματα των ρατσιστών, των κατεχόντων, των κυβερνώτων, των αδαών, των απαίδευτων.

Έχω σιχαθεί!  

Ταξίδι

Θα έφευγε ταξίδι.  Άνοιξε το ντουλάπι κι άρχισε να τα βγάζει ένα ένα  και να τα αφήνει πάνω στο κρεββάτι.  Τα ξεδίπλωνε, τα παρατηρούσε, μετά τα δίπλωνε ξανά προσεκτικά.  Κάποια ήταν σε καλή κατάσταση.  Άλλα κιτρινισμένα, θαμπά.  Ήταν πολλά.  Αποφάσισε να μην τα πάρει όλα, δεν χωρούσαν στην κόκκινη βαλίτσα.  


Χρειάστηκε χρόνο για να κάνει τη διαλογή.  Αφού σιγουρεύτηκε, έβαλε πάλι στο ντουλάπι όσα θ' άφηνε πίσω κι αφού τακτοποίησε τα υπόλοιπα στη βαλίτσα, την έκλεισε και σηκώθηκε.


"Να θυμηθώ κάποια στιγμή να τα καθαρίσω" σκέφτηκε για τα όνειρα που θα περίμεναν στην ντουλάπα. Πήρε τη βαλίτσα, έκλεισε το φως και ξεκίνησε για τον καινούριο χρόνο.

Λυγμός

Αναρωτιόμουν πόσοι με καταλάβαιναν.  Αναρωτιέμαι αν με καταλαβαίνει κανείς.

Ανάβω, σβήνω, ανάβω...σαν φλόγα κεριού γενεθλίων, από κείνα που τα φυσάς και τα φυσάς και τα φυσάς..  Που κάθε φορά που τα συναντάς σκέφτεσαι κάτι διαφορετικό. Πως έχει πλάκα.. πως είναι όμορφο που δεν σου στερούν το φως τους.. πως κάποιος βάλθηκε να σ' εξοντώσει..

Εποχές εναλλάσσονται εμπρός μου με τέτοια ταχύτητα, που καμιά φορά φοβάμαι πως θα μείνω μόνη στην αρχή ή στο τελείωμα του χρόνου. Και δεν ξέρω και πώς να τον μετρήσω...

2 χάδια πέφτουν στο πάτωμα με θόρυβο.

Ένα "μου λείπεις" και μετά τίποτα.

Και ξαφνικά, ένας λυγμός. Όταν δεν το περιμένεις. Ένας λυγμός γεμάτος αγάπη.  Κι η καρδιά δακρύζει, μαλακώνει.

Άλλοι βλέπουν στα μάτια μου χαρά, άλλοι θλίψη, άλλοι εγωισμό, άλλοι καλωσύνη, άλλοι φαντασία, άλλοι κακία, άλλοι συρτάρια κλειστά, άλλοι...  Μα όλοι, φαίνεται να ξεχνούν πως στα μάτια μου καθρεφτίζεται ό,τι κοιτάζω.

Μια λέξη

Κι ο  χρόνος εκμηδενίζεται.  Είσαι, ξαφνικά, στο χθες.  Μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια πίσω.  Σκέφτεσαι τι σε κρατούσε εκεί, τι σε έφερε στο σήμερα, τι επιλογές είχες... κι όλα αυτά με μία μόνο λέξη!  


Και ξέρεις πως αύριο, κάτι θα σε ξαναγυρίσει στο σήμερα και θα σκέφτεσαι πως ήταν... θα αναρωτιέσαι αν έκανες το καλύτερο, τι άλλαξε, τι θα μπορούσε να είχε γίνει άν...


Η μηχανή του χρόνου.


Μία μόνο λέξη!

Μη λες τίποτα

Μύρισε

Άγγιξε  

Αγάπα

Μη λες τίποτα

Μόνο νοιώσε

Σκληρή αγκαλιά

Αγκάλιασες σφιχτά τον κόσμο μου

το λάτρεψα

τον έκανες δικό σου

και πες μου τώρα πώς να ζήσω...

Κόκκινο

Τα μάτια ορθάνοιχτα, καρφωμένα στο κενό.


                                                                                Στέκει ακίνητο, σαν νεκρό, το σώμα.


                                    Βουβό, παγωμένο.






                                               Κι η ψυχή ρέει στο χώμα, κόκκινη σαν αίμα.






            Ακατάπαυστα, με ορμή, ποτάμι που σταματημό δεν έχει.






                                                                              Η γη ανοίγει, φλόγες πετάγονται γύρω.


                                   Φωτιά, λάβα γεμίζει τα πάντα.


Κόκκινο. Μόνο κόκκινο, παντού.






            Γίνεται ένα με τη λάβα.


                                                  Λάβα κι αυτό.


                                                                                       Λιώνει.


                                                                                                                       Εξαφανίζεται.








                              Λάβα κι αυτό.


                                                                                       Ένα με το κόκκινο.




                                                                Ένα.


                                                              Τίποτα.