Απορίες

Απορία νο 1. Πόσο αγνό μπορεί να είναι ένα συναίσθημα, όταν πληγώνει;

Απορία νο 2. Πόσο δικαιολογημένο είναι, να αφήνουμε να πληγώνονται άνθρωποι στο όνομα κάποιου τέτοιου συναισθήματος;

Απορία νο 3. Θεωρείται ανθρώπινο ή απάνθρωπο το να επιλέγεις να μην πληγωθείς εσύ, αν αυτό σημαίνει πως κάποιοι άλλοι θα βρεθούν σ' αυτή τη θέση;

Απορία νο 4. Πώς βρίσκεις κουράγιο να επιλέξεις το ένα ή το άλλο;

Απορία νο 5. Πού βρίσκονται οι απαντήσεις;

Γαμώτο!

Ούυυυ σιξ χάντρεντ σιξ σιξ σιξ!

Είχα ένα κατοικίδιο. Απέκτησα κι άλλο ένα. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα.

Ενα μικρό, ήρεμο γατάκι, αυτό μάζεψα. Πότε και πώς μεταμορφώθηκε σε τετράποδο δαίμονα, δεν κατάλαβα.

Την πρώτη μέρα, την πέρασε κουλουριασμένο πάνω στον καναπέ, γουργουρίζοντας ευχαριστημένο. Την δεύτερη, άρχισε δειλά δειλά, να εξερευνά τον χώρο γύρω του κι ανακάλυψε πρώτα απ' όλα, την ουρά του. Δεν πρέπει να χάρηκε και πολύ, αν κρίνω απ' τις απεγνωσμένες προσπάθειές του να την ξεφορτωθεί.

Το κακό είναι πως την ίδια ακριβώς διάθεση δείχνει για ό,τι συναντά στον δρόμο του. Μολύβια, κρόσια, παντόφλες, κουρτίνες, καλώδια, σεντόνια, μ' όλα τα βάζει.

Οκ, σκέφτηκα αρχικά, τώρα τ' ανακαλύπτει, θα τα βαρεθεί αύριο μεθαύριο, θα ηρεμήσει. Αμ, δε! Κάθε μέρα ανακαλύπτει και νέους εχθρούς/παιχνίδια, εκεί που δεν πάει το μυαλό σου. Ακόμα και με τις πόρτες τα βάζει. Γέρνει ο αέρας την πόρτα, παίρνει αυτό στάση επίθεσης και μόλις ακινητοποιηθεί η πόρτα, δίνει ένα σάλτο και σκάει με τα μούτρα πάνω της. Τόσο βλαμμένο!

Χτες, μπαίνοντας σπίτι, κάποιος μου επιτέθηκε πισώπλατα. Δεν ήταν άλλος απ' το τέρας που προφανώς θεώρησε το κέντημα στην κωλότσεπη του τζιν μου, ανεπιθύμητο εισβολέα που όφειλε να κατατροπώσει. Κι ο ύπνος μας είναι πλέον μαρτυρικός, διότι ό,τι περισσεύει απ' τον κορμό (βλ. πόδια, χέρια, μύτη, αυτιά, μαλλιά) είναι ωραιότατος εχθρός/παιχνίδι.

Τις τελευταίες 3 μέρες, απολαμβάνουμε τους ομηρικούς καβγάδες μεταξύ του τέρατος και της Λουκρητίας (η μεγάλη), την οποία, 4 χρόνια τώρα, θεωρούσαμε ανίκανη να θυμώσει. Την κυνηγά παντού, πηδάει πάνω της την ώρα που εκείνη περπατάει αμέριμνη, δαγκώνει την ουρά της, σηκώνεται στα 2 πόδια και της χορεύει τον χορό της κοιλιάς, κάνει ό,τι μπορει για να την προκαλέσει κι έτσι, η καλή μου, κυκλοφορεί μονίμως φουντωμένη σαν ραδίκι και γρυλίζοντας.

Για να δούμε πως θα πάει η συγκατοίκηση...

(Η φωτογραφία είναι μιας απ' τις ελάχιστες στιγμές που κατάφεραν να βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη του ενός μέτρου και να μην τσακώνονται.)